Novellen en gedichten

[p. 82]

Zelfherkenning

Het wonder van den laten dag,
de huizen en het stil beweeg;
de zon strijkt andermaal haar vlag,
het dorp loopt weer van menschen leeg.

Het water tintelt aan de grens,
waar zee zich aan den einder sluit;
nu ben ik hier de laatste mensch
en staar mijn arme oogen uit.

Ik weet niet meer hoe ik hier kwam,
de stilte trok mij langzaam aan,
ik werd verlangend en ik nam
den weg, waarlangs de laatsten gaan.

Ik ben alleen met lucht en zee,
nooit was ik meer dan dit moment:
zoozeer mijzelf, nooit zoo gedwee
heb ik mijn eindigheid herkend.

M. Mok