Novellen en gedichten

De zwerver

't Verlaten duinpad en de wind daarover,
die om mijn heete handen woelt en vlucht,
een vrouw misschien, die om mijn heengaan zucht,
voor wie ik sterren aan haar hemel toover.

Ik wist niet dat die dingen der natuur
zoo desolaat wanhopig konden zijn,
en dat ik om te leven ieder uur
weer denkend in mijzelf terug moet zijn.

Waarom? Ik kan van wind niet veel verwachten
dan koelte, die mij mild maakt, maar niet stilt.
En het gevoel daarbij: een niet ondergebrachte
te wezen, die eerst bij zichzelf weer opentrilt.

Pierre H. Dubois