Novellen en gedichten

[p. 73]

Voorjaar

Monotonie, die niet van nú,
maar mijner maanden meter was:
want ik verlang alleen naar U
bij 't wuiven van het voorjaarsgras,
bij 't trekken van de voorjaarswolk;
de wind is sneeuwklok's beiaardier;
uit het Zuiden keert het vogelvolk,
maar Gij zijt nog niet hier.
Ik wou U wijzen 't bruiloftskleed
in salamanders kleurenpracht;
ik had U weer, als 'k eenmaal deed,
tot aan der waatren boord gebracht.
De snoek stond tussen wier en lis,
de rietvoorn zwom in zwemmersvreugd:
de zilverflits der snelle vis
deed beider harten deugd.
De eerste zwaluw werd begroet,
die lievelijker wonder was,
- en maakte winters armoe goed -
dan zilverglans van gras.
De kievit buitelde ons voor,
de grieto riep op het boerenhek;
de leeuwerik ging al te loor;
voleindigd was der voôglen trek.
En alles bouwde zich een nest;
wij klopten tegen schors en stam,
zo zacht-aanhoudend, dat ten lest
een vogelkop naar buiten kwam.
Wij wisten al van kruid en bloem,
wezen elkaar de wond'ren aan;
als ik nú nóg de namen noem,
is 't, of we weerom samengaan.
Nu 't voorjaar keert, zijt Gij er niet;
nu 't voorjaar keert, ga 'k méer alleen
en als een nooit-getoonzet lied
zing ik verlangen voor me heen.

Jac. van Hattum