Den gheestelycken Orpheus
(1660)–Gaudentius van Loemel–
Auteursrechtvrij
[pagina 125]
| |
Seer onnoosele, ende tot Godt vluchtende Zielen.Het gheschiet somwylen datmen de Kinderen, met eenen Bitebau ofte Momaengesicht, slaepen, ende tot den schoot van haere Moeder jaeght, alwaer dat sy hun voor beschut, ende bewaert houden. Laet ons dan oock door dien affgryselijcken Bitebau, ende dat aldervervaerlijckste schroomelijck Momaensicht des Duyvels, onse wederparty, die ghedurich Ga naar margenoot+omloopt als eenen Briesschenden Leeuw, om ons te soecken, ende te verslinden, willen wy door de liefde ons niet laeten trecken, ten minsten door den schrick gejaeght ende ghedreven worden, tot den schoot van Godts bermherticheyt. tot den schoot vande Heylighe Maghet, ende Moeder Godts Maria, tot den schoot van onse Moeder de H. Kerck, om aldaer verborgen, ende bevrydt te worden, ons in de selve tot slaepen begevende: Maer niet tot alsulckenen slaep die den Doctoor der Ga naar margenoot+Hewydenen mispryst, die seydt, Daer isser veel onder u lieden die slaepen. Laet ons dan opstaen die soo slapen op dat wy verrysen vanden Ga naar margenoot+dooden, ende soo niet en slapen den slaep des eeuwigen doodts; wy moeten dan in dese soo slaepen als die Lieve Bruyt dede, die seyt, Ick slaepe, ende mijn herte dat waeckt. Soo Ga naar margenoot+slae- | |
[pagina 126]
| |
pende sullen wy in dese ghenadighe, ons al verberghende, altijdt waeckende schooden, gherustelijck slaepen, ende te saemen waecken, altijdt gereet zijnde als de stemme Ga naar margenoot+des Heeren ons sal komen te roepen, siet die Bruydegom comt, gaet uyt hem te gemoete, soo sullen wy hier onsen slaep endigen met de waerachtighe rust; niet vreedense den lichamelijcken slaep des Doodts; maer saligh in den Heer ontslapen. ofte ghestorven onsen Gheest in sijne handen bevelende, sal de Ga naar margenoot+eeuwighe blyschap ons voor eenen onsterffelijcken, ende onbedreffelijcken loop zijn: want den lieven Heylighen Apostel, ende Euanghelist dien hoogh-vlighenden Arent, heeft de stemme Godts uyt den Hemel doen schryven, Tot troost van alle die Godt beminnen, ende dienen, Saligh alle de Dooden die inden Heere sterven, van nu voorts zeyt den Geest Ga naar margenoot+dat sy rusten souden van haeren arbeydt, ende dat hun Kercken hun-lieden volghen. Geluckigh dan den genen die altijdt tot Godt, sijn Gebenedyde Moeder, ende den schoot vande Heylighe Kerck sijne toevlucht neemt, om soo te rusten ende te slapen inden Heere.
VVant daer door wy moeten leven
Heel en gansch tot Godt gedreven
Die ons gerne hier ontfanght,
Soo ons hert naer hem verlanght,
| |
[pagina 127]
| |
Als een Hert naer de fonteyne,Ga naar margenoot+
Die Godt suyver is en reyne
Om te leven ons altijdt
Iae oock inden lesten strydt.
Loopt dan, Loopt dan met u herten,
En verdryft soo alle smerten,
En drinckt daer het soete nat,
Dat den smaeck heeft van Godts stadt
En ons stemmen kan versoeten,
Om hem eeuwelijck te groeten,
Die ons noodt al tot sijn Hoff,
Vyt dit vuyle aertsche stoff,
Om daer met de Engelsch blyde
Hem te loven ‘t alle tyde,
En te geven daer den klanck,
Van den aldersoetsten sanck
Singhen loff in sijne stede,
Die voor ons moet sijn in vrede,
Hemell’! Hemel! laet ons all’,
Tot u komen uyt dit dall’,
Dat vol tranen, ende suchten’
Ons versaet met geen genuchten:
Maer vol droefheyt is alteyt
Hemel! Hemel! ons verblydt.
|
|