Den gheestelycken Orpheus

Liedeken ter eeren de Heylighe Maghet ende Martelersse Agnes.

Stemme: L’Avignone.

1. O schoone teere spruyt!
Wtmuntend’ in deught, en jonghe Christi Bruydt,
Die Godts vrindin, met hert, en sin,
Woudt wesen door sijn stercke min,
Ghy achten, de prachten des wereldts niet,

Die vol verdriet,

In u gesicht, waeren te licht,
Aen Iesu ghy u hadt verplicht.

[p. 94]

 

2. Maer derthien jaeren oudt

 

⁺Door onsuyver liefd’ dan Sone vande Schout,

 

V hebben wouw, tot sijne Vrouw;

 

⁺Maer Iesus had alleen u trouw.

 

V leden woudt geven daer voor de pandt,

 

Vreest geen Tyrant;

 

⁺Maer blijft constant, door u verstand

 

Dat van Godt was in u geplant.

 

3. O cierelijck cieraet!

 

Maghet Agnes teer, die hebt geheel versmaet,

 

Eersucht en goet, welck niet en doet,

 

Als maer al krencken ons gemoet,

 

Kloeckmoedigh, seer spoedigh ghy dit verfoyt,

 

Gansch onvermoyt:

 

Want Godes Gheest, tot dese feest

 

Maeckt u stantvastigh onbevreest.

 

4. Allen het wereldts vier,

 

⁺En kost u nimmer in ‘t minste krencken hier,

 

Want vlam, en brandt, weecken van kant,

 

Door de Almachtighe Godes handt

 

Eerweerdich, volherdich, noch sweerdt noch pijn

 

Kost schadigh zijn

 

V lichaem kleyn, Heylig en reyn

 

V Ziele was met Godt gemeyn.

 

5. Om uwe deughden schoon,

 

Verheven sydt op den kostelijcken Throon

+ Haec tredecim annorum martyriu fecisse traditur.

+ S. Ambr. lib. 1. de virginib.

+ Vrbis prefecti filius formae illius pulchritudine insano amore captus est.

+ Victrix vero Agnes in medio rogo illesa consistens.

[p. 95]

 

Van Godes Soon, u rechte loon,

 

Verciert met een fijn goude Croon;⁺

 

V Bruydom, seer wilcom zydt ghy aldaer

 

In Glori klaer

 

Princersse, Martelersse bidt voor my,

 

Op dat ick met u worde bly.

Ghy hebt nu gesonghen, Aendachtighe Musen, dat dien Lieffelijcken Orpheus Iesus Christus ⁺soo veel ontallijcke Zielen heeft getrocken, ende doen loopen in den soeten geur van sijne alderaengenaemste salve, en den alderlieffelijcksten Nardus sijnen besten reuk gegeven heeft, soo dat het geen wonder en is, ghylieden u oock altesamen gewillichlijck laet trecken, seer wysschelijck aenmerckende, ende altijd bedenckende de aldermeeste blijschap., die daer door voorts comt: waer om Ghyliedens met groote begerte onder het getal van dese oock wilt gevonden worden, om soo oock onder sijn schaduwe te sitten, ⁺ende aldaer de vrucht van alle soeticheyt in uwe kelen te genieten. Verlaetende, ende verachtende daer om seer gerne, de boose, broose, Goddeloose vuylstinckende, ende bedriegelijcke werelt, aen de welcke ghylieden liever laet uwen mantel (van alle sinnelijckheyt) als uwe Zielen in het minst te willen besmetten, met haer begerlijckheyt, ende⁺wellusten, gelijck eertijdts dede dien suyveren

+ Apoc. c. 14.

+ Cant. c. 1.

+ Cant. c. 2.

+ Can. c. 3.

[p. 96]

Godt vreesenden Iongelingh, die (al hoe we[l] hy veel moste lijden) niet van sijnen Bruydegom der Zielen (sijnen Heer ende Godt) en konde gescheyden worden. Vanden welcker ghy u.l. oock nimmermeer en wolt laeten trecken door de aenlockende lichte Dan[...] vande werelt: maer seght met een overgroote kloeckmoedicheyt, tot haeren trots, ende spyt, dese daer toe dienende Verssen.

VVanneer ick valsche wereldt, u wel heb gaen doorgronden,
Heb ick niet als een vat, vol vuylicheyt gevonden,

Gemenght met boosch venijn, vol van het Helsch gebroet,

Veel suerder als asijn, en bitter boven ‘t roetm

VVaerom den VVyseman, en seyt niet sonder reden,
Al dat u wereldt is, en sijn maer ydelheden,
⁺En watter onder Son, gemaeckt wordt seyt by meest,

En is maer ydelheyt, en quellinge des Gheest.

VVaerom dat ick u sal, nu wereldt laeten varen,
En voeghen my met Christo, in mijne ionghe iaeren,

Dus segh ick u adieu, met al u ydelheyt,

En soeck eer ‘t wordt te spaed’ Godt en mijn salicheyt.

Sekers (Voorsichtighe Musen) hebt ghy liedens het seer wysschelijck voor, dat ghy u voorbeeldt neemt, ende spiegelt aen dien

+ Ecclesiastes c. 1.

[p. 97]

wysten, ende machtichsten Coninck vande weereldt: want het hem saecht is te spiegelen aen eenen anderne, desen hier al gehadt hebbende, watmen inde weereldt soude konnen versinnen, in manier van spreken, herteken wat begeert ghy, ende nochtans in alles niet gevonden ⁺en heeft als pynelijckheyt des Geest, soo dat Gy-liedens tot bevestinghe van het selve, ende verachtinghe van de weereldt genochsaem dat sult te kennen gheven, het welck ick hope dat alle Godt minnende Ioffrouwen ende Ionghe-dochters, niet alleen met den mondt en sullen u naer-singhen; maer oock in haere herten drucken, ende soo metter daet bethoonen, ende volbrengen: want ick niet en twyffel, ofte sy souden alle te gader seer gerne in het getal van allen de hemelsche Musen wesen, Om alsoo oock haeren Alderheylighsten Herpslager, Iesus Christus, in volle blyschap te sien, ende eeuwelijck sijne melodieuse soeticheyt ghenieten.

+ Eccles. c. 1.