Den gheestelycken Orpheus

[p. 13]

Tot de Musen. Godtvruchtighe Musen, ende alle Godtminnende singende Zielen.

Het gemeen spreeckwoordt is, dat de konst niemandt en heeft die haer haet, als den onwetenden, soo dat den onnooseolen Orpheus, van vele achter een kist, ofte in eenen hoeck geworpen sal worden, ende dat principalijck, van de gene die liever eenen anderen achterdeel doen, als Godts loff-singen, ende daer by soo spitsvinnich van verstant zijn, dat hun dunckt sy de wysheyt vande wereldt maer alleen en hebben, jae datse in alle kennisse, ende wetenschap, soo ervaren schijnen te wesen, dat daer een mugge voorby quamp te vliegen, sy souden haer laeten voorstaen, ende willen noemen dat sy wisten ofte sy jonck ofte out waer, ende ofte het de selve was, die hun over eenige jaeren gebeten had. Maer dat te beklaegen is uwe kunst, Lieve Musen (daer sy wel behoorden in ervaren te zijn) verstaen sy soo wel, als jemant die alle sijn leven de vliegen vande koyen gekeert heeft, hem verstaet op het compas, ende den os op het vliegen.

[p. 14]

Ghyliedens dan Musen, door uwe kennisse, sult dit Boexken ongetwijffelt, in danck aennemen, ende soo daer jet in ontbreeckt door uwe liefde bedecken, ende ten besten voegen, daer mede soo doende V. L. profijt, niet gelijck den blinden die den spieghel tot geen voordeel en kan gebruycken. Is het dan Boexken dat ghy een jeder niet en behaeght, meucht dencken datter meer sijn geweest, die alleman niet behaeght en hebben, ende principalijck, die de volmaecktheyt, ende wysheyt selver was, noch is, ende in alle eeuwicheyt sal blijven, al hoe wel het nochtans had behooren te zijn. Soo dat ghy Boexken u aen wat segghens niet stooten en moet; maer troosten met dese naervolgende verskens die ghy ons, tot leeringe, hier selfs te voorschijn brenght,

Die voor ons al heeft geleden,
Met quaey tonghen wiert bestreden,

Ist dan wonder datmen siet,

My van ‘t selve oock geschiet?

Heeft de wysheyt vanden Hemel,
Oock verdraghen dit gewremel,

In sachtmoedicheyt seer tam,

Gansch onnoosel als een Lam,

Soo en wil ick my niet quellen,
In alsulcken licht gesellen,

t’Sal my wesen geen verdriet:

VVant ick maer ben stoff uyt niet.

[p. 15]

Godtvruchtighe Musen, Liefhebsters vanden Goddelijcken Loff-sanck. Ick hebbe V.L. in mijne Voor-reden verhaelt de fabel van Orpheus, om daer door te bewijsen, dat Iesus Christus (gelijck ick geseyt hebbe) den waerachtighen, levend’maeckenden, onser al verlossenden, ende aldersoetsten Herpslager is, die soo soet, ende lieffelijck op sijne melodieuse Herpe gespeelt heeft, dat hy daer door menichte van Zielen uyt den muyl vande afgrijsselijcke alverslindende Hel verlost heeft, gelijck gyliedens het naervolgende Liedeken sult kiennelijck maecken: want het geene fabels en zijn; maer getrocken uyt de Heylighe Schrift, in welcke Ry oock volght mijnen Heylighen Vader Augustinus, soo hy selfs getuyght. Godt geve dat dese ⁺ons alle te saemen soo voorlichten, dat wy oock Iesum Christum met hun aendoen, ende in ⁺eenen nieuwen mensch veranderen, soo ons van alle quaet

Aftrecken, verwecken,
En leeren, bekeeren,
Tot den wegh, des Heeren.

+ Rom. c. 13.

+ Coloss. cap. 3.