Uytspanningen, behelsende eenige stichtelyke liederen, en andere gedichten
(1727)–Jodocus van Lodenstein–
Auteursrechtvrij
[pagina 456]
| |
 derdaan
Voor Hem die ons syn Majesteyt maackt soo eerbiedelyck,
Hy is alleen aanbiddelyck,
Komt dan en bidt Hem aan.
II.
Hoe soud gy Hem die huld' en eerbied konnen weig'ren?
Die u in aansien 't hoogst van al syn werk deed steig'ren,
Uyt syn hand krygt gy 't ligt dat u beschynt. Geeft eer
Aan Hem eerbiediglyck. Uw pligt ist al te geven,
Die u gaf Ligt en Leven,
Geeft hem uw hert maar weer.
III.
Noyt quam'er Iet van Niet dan door sijn magtig spreken;
Wat is, erkend syn Syn uyt die fonteyn te leecken.
O! schaduwe van Niet! ô! swacken Menschelyn!
Geef U (u schuld) aan Hem: kend dat u Groten, Stercken,
Prins, Koning, en Monarcken
Niet dan syn slaven zijn.
IV.
Syn overmagtig' hand beleyd de Donder-slage:
Syn overmagtig' Hand wikt D'Aarde met een wage.
Hy steld wat is of roerd, in plaats, in beurt, in lot.
Hy is niet dan Goedheid, niet dan Almagtigheid.
| |
[pagina 457]
| |
Hy is die 't Schepsel Magtig leyd.
In een woord Hy is God.
V.
Voor wien dog hebt gy (Mensch!) die diers Dienstbaarheden,
Maar passelyck aan Gods oneyndig' Heerlyckheden?
Sy, dien gy dus aanbid zyn onder 't Menschlyck lot.
O dwaas verquisten! leerd uw ware Meester kennen,
End' u aan die gewennen.
Maar zyt niet meer soo sot.
VI.
Den schonen Dager, die de lasuyre gewelven
(Die dese Majesteyt ten Throon houd voor sig selven)
Verguld, krygt lopens magt, om dat Hy 't wil gebi'en.
Den Hemel soo veel oogen heeft als lugte sterren
Die flonckeren van verren
Alleen om hem te sien.
VII.
Sy d'aarde vry een grove, groote, sware, lompe
Vergadering van stoff, een onbeweegb're klompe:
Als desen Koning woud sy roerd sig ras en wel.
Hy spreke maar een woord sy sal haar lompe lenden
Straks wentelen en wenden,
Alleen op syn bevel.
VIII.
De Zee verheft by wyl de trotsheyd van syn golven
So schrickelijk, dat Leeuwen, Tygeren, en Wolven
Van Menschen, staan verbaast, en trillen van 't gevaar.
Maar nauw geraken sy den oever, of in 't temme
Vernemen sy Gods stemme.
Legt my u golven daar.
IX.
De vogelen in 't woud te syner eere quelen
Een kostelyck Musyck, en fluyten met haar keelen,
| |
[pagina 458]
| |
Al zyn sy siele-loos nog weten sy 't gebod.
Geen Rede, maar die kennis, hebben sy om even
Gehoorsaamheyd te geven
Haar Koning, en haar God.
X.
De felle Tygers, en de Beeren zyn den andren
Beleeft, en 't wild gediert (hoe wreed) verstaan elkandren.
Haar dulheyd (die ons schrickt) heeft haast een eynd: en zyn
Haar ingewanden; om 't erbarmelyk', bewogen
En haren aard gebogen
Moet Hy gehoorsaamt zyn.
XI.
De Visschen 't vrugtbaar Volk (dien 't wilde Meyr tot wooning,
En voedsel streckt) hoe ruw, erkennen desen Koning;
En doen Hem nedrig hulde, al slaan sy geen geluyt.
Al zyn sy stom en doov, sy hebben tong en ooren
Syn wonderen te hooren,
En die te roepen uyt.
XII.
Wat zyn, om hoog, der heyl'ger Geesten leckernyen?
Als 't soet genoegen van haar stage slavernyen
Aan dees haar Schepper? Dan is al haar list gedrenkt,
Heeft niet dit trouwe volk tot Synen dienst hun vlerken,
Om slegts tot syne wercken
Te vliegen als Hy wenckt.
XIII.
Loopt toe dan Volken al! doet hulde aan desen Heere:
Die door syn Magt u schiep tot beelden t'syner Eere.
Syn vreese en liefde doe u Leven en bestaan.
Of weygerd gy hem 't Regt van uw gehoorsaamheden,
Vreest dan de Mogentheden
Van die u kan verstaan.
|
|
