|
| |
De Vrolyckheyd van 't Christen leven. Siet Ps. 43: 4. 1 Thess. 5: 16. Phil. 4: 4.
VErblijd, verblijd, u alle tijd,
Dat is ons eeuwige erven // Eeuwige erven,
Getroost, en sonder vrees te zijn
Laat ons vrolijck sijn, Vrolijck, vrolijck,
Laat ons vrolijck sijn, vrolijck sijn.
| |
| |
| |
Kan oock mede gesongen werden op dese wyse:
VErblijd, verblijd, u alle tijt,
Dat is ons eeuwige erven // Eeuwige erven,
Getroost, en sonder vrees te sijn
Laat ons vrolijck sijn, Vrolijck, vrolijck,
Laat ons vrolijck sijn, vrolijck sijn, Vrolijck sijn.
Den Hemel wil, den Hemel wil
Dat die hem dienen in deugden, Dienen in vreugden;
Dat is der Engelen eeuwige trant,
Die sig in deugden verheugden. Laat ons etc.
De vreugde deugd (de deugd weer vreugd
Het vrolijck hert maackt deugdig; Maackt ons deugdig;
Dat weet den Hemel, daarom wil
Hy al sijn dienende vreugdig.
Laat ons vrolijck zijn etc.
Den Hemel gaat, de aarde staat
So vast niet als dees vreugde // Als dees etc.
| |
| |
Daar 's Hemels Soon ons zielen meed'
Ons herten mee verheugde.
Des Hemels Soon Quam uyt sijn Throon
Dien Hy van eeuwigheden // Eeuwigheden
Beseten hadd', en bragt dit Heyl
Het bloedig sweet, Dat liefde deed
't Gesegend lijf ontvlieten // Deed ontvlieten,
Deed ons voor d'ongemeten smert
Dees salige vreugde genieten.
Des Hemels gunst, Des Hemels gunst
Om schatten niet te kopen, Niet te kopen,
Komt als een Hemels water-val,
De sonden al, En sonder tal
Sijn goediglijck vergeven // Al vergeven;
Wy hadden de eeuwige dood verdiend;
En krijgen het eeuwige leven.
Des Hemels Heer, Ons schat en eer
Gesontheyd, rust en vrede // Rust en vrede;
En hebben wy hier niet met al
Met Hem sijn wy te vrede.
De aard is ons, Den Hemel ons:
Wat soud' ons meer gelusten // Meer gelusten:
| |
| |
Dees aard is ons een kort vertreck,
Den Hemel ons eeuwige ruste.
En mensch en vee // En Engelen mee,
En voor- en tegenspoeden // Segen en roeden
Laat werken, alsoo 't wercken wil,
't Moet wercken ons ten goeden.
Laat ons vrolijck sijn etc.
Den Hemel self, Dat schoon gewelf,
Daar't dag is sonder nagten // Sonder nagten,
Is 't hoog vertreck, daar 't Engele-Choor
Al singend' ons verwagten.
Ons Vader leeft, Die sig ons geeft
En met hem alle dingen // Alle dingen,
En segt ons noodtdruft toe, op dat
Wy sorgeloos souden singen. Laat ons etc.
Des Hemels Gunst, Leert ons de kunst;
In 't kleynsten ons te ly'en // Ons te ly'en:
Dus sonder pragt, en overdaad
Konnen wy vrolijck sijn etc.
Der menschen haat // Of nijd, of smaad
En kunnen ons bedroeven // Ons bedroeven:
Hebben wy maar des Hemels gunst,
Nog haat, nog nijd, Nog wraack, nog spijt
Ons tot haar oefening tronen // Tot haar tronen,
Maar als wy met een lugtigen sin,
| |
| |
Het quaad met goet-doen lonen.
Mogen wy vrolijck sijn &c.
MAar hola! maar! Wat hoor ick daar?
Wat is het! schreyen, of reyen, Schreyen of reyen?
De wereld noemt het reyen: maar
Des werelds reyen is schreyen. Laat ons &c.
't Knetter-getier // Van 't door'nen-vier
Wy konnen maar verachten // Wy verachten
Schatten die vrolijcke dagen al
Voor duyst're donckere nachten. Laat ons &c.
Sy al de vreugt // En al 't geneugt,
Des Werelds opgelopen, Opgelopen:
Nog wouden wy van d'onsen niet
Een aas daar voor verkopen. Laat ons &c.
Haar singen al // Haar springen al,
Is huppelen na der Hellen, Na der hellen:
Haar glansch is glas, haar rust is roest,
En al haar queelen maar quellen. Laat ons &c.
Begerig hert // Dat mager werd,
Door 't gieren na veel schatten; Na veel schatten,
Dewijl gy onversadigt sult
Na wind met sorrege vatten, Sullen wy &c.
En al uw goed // Daar al uw moed,
Op stond, u in dit leven, Sal begeven,
Den rietstaf breeckt, den rots beswijckt,
Het herte de lendene beven,
Sullen wy vrolijck sijn &c.
Dat droncken hooft // Van sin berooft,
| |
| |
Laat in sijn schijn-vreugd rasen // Tieren en rasen,
Dewijl hy sinckt, en rolt en dolt,
De wijsheyt in de glasen;
Sullen wy vrolijck sijn &c.
Laat dollen kop // Sijn vollen kop
Uyt leed'gen met vermaken, Met vermaken,
En dan wel droncken, roncken daar heen:
Wy sullen wel nuchtere waken.
Geen stercken dranck // Geen roock of stanck,
Bedwelmen ons de sinnen // Ons de sinnen;
Maar sijn wy droncken van Water en Bloed
Dan eerst ons sinnen beginnen.
Dien armen quant // Die slegte dant,
Oh! oh! de dwase banden // Dwase banden
Sijn haar om 't hert geslagen oh! oh!
Wel latese klagen en branden.
Wy weten hier // Van min niet vier,
Behalven 't vier van boven // 't Vier van boven.
Lieven wy Iesus, Hy lieft ons weer,
Wy lieven, wy leven, wy loven.
Hoe suftje daar // Hoe sal dat hayr,
Hoe sal den kronckel leggen? Kronckel leggen?
Met hals, en rug, en arreme bloot:
Laat haar dat overleggen.
Ons hoog gewaat // Naar onsen Staat,
| |
| |
En sijn geen Diamanten // Diamanten.
Maar 't Hemelsch ciersel van de Deugt
Dat blinckt, aan alle kanten.
Met danckbaar oog // Wy sien, die hoog
Geseten, sig besteden // t' Onsen vreden,
En als sy rusteloos waken voor ons
Voor onse sorgloosheden // Sullen wy &c.
Den Leeuw, het Lam // Uyt Davids stam,
Schepper en hoede der menschen, Hoede der menschen
Is (wy geloven het) alles en wat
Wy kunnen, of dencken of wenschen.
Met dese lust // Met dese rust,
Soo vol van eer en staten, Eer en staten,
Soo rijck beschattet, soo wel vernoegt
Soo weelderig uytgelaten,
Met dese spijs // Vol leckerny's,
Met desen dranck beschoncken // soo beschoncken,
Met dese kost'lijckheden verciert,
Met dese gewaden aan 't proncken,
Als eens de werld // Als eens de werld
Sig jammerlijck bedrogen // Sig bedrogen
Sal vinden, al haar winst maar wind;
En al haer liederen logen.
Als eer en staat // En gunst vergaat;
| |
| |
Haar schat voor dief of mot is, Of verrot is;
Haar min met schoonheyds val vervalt;
De wijse nu siet, dat hy sot is;
Sullen wy vrolijck sijn &c.
En als dien storm // Dien fellen worm,
Van 't wisse Gewis sal knagen, Wis sal knagen;
De duyst're nare valeye daer is
Het eynde der weelige dagen;
Salmen dan vrolijck sijn? &c.
Ons herte rust // Op schat nog lust,
Op gunst, op eer nog staten, Eer nog staten,
Wil 't blijven 't kan, wil 't vliegen het mag,
Wy kunnen het hebben, en laten.
So ons dit Goed // Den Hemel doet,
Tot ons genot toe-vlieten, Tot ons vlieten:
Wy geven 't Hem ten dienste weerom
En 't hem ter eeren genieten.
En neemt hy 't weg // En neemt hy 't weg,
Nog wy het duldig dogen, Duldig dogen;
Wy lichten ons dies te luchtiger op,
En vliegen te vlugger om hooge.
In menschen haat // In spot en smaad,
In armoed' sober leven, Sober leven
Is tijd'lijck hen die Koningen sijnd',
Haar lust (dat sy willen) maar geven.
Het bang gemoed // Ter hellen gloed,
| |
| |
Het knagen der gewissen // Der gewissen,
Kan 't onweerdeerlijck Gode-bloed
Besadigen, vredigen, slissen.
Ia koom de dood // Ja koom de dood,
En laat ons, met dit leven, 't Al begeven:
Die duyst're nare valeyen alleen,
Doorwand'len wy end' en beven.
Want in de dood // De bangste nood,
Is Godes Soon ons 't leven, Ons het Leven:
Wy steecken 't hooft ten Kerreker uyt
Om boven de wolken te sweven.
Laat ons vrolijck sijn, Vrolijck, vrolijck,
Laat ons vrolijck sijn. &c. Vrolijck zijn.
15 Slagtmaand 1662.
|
|
Auteursrechtvrij