Appollonius, koningh van Tyrus

[p. VIII]

Inhout.

APPOLLONIUS, Koninck van Tyrus, nae d'overwinninge van Areta Koningh van Damasco, wiens twee Soonen door haer ongeval hem in handen geraeckt waren, neemt raet wat hem met dese boejelingen te doen stont: Eerst met sijn Vorsten, welcker een hem hare doot ontriet, d'andere hem daer toe aenprickelende, doet hem raet soecken by de Hof-wichelaer, die sijn ongeval uyt haer leven dreygende, hem doet besluyten haer te dooden. Polidamia ondertusschen door Liefde tot haer egà Hadad geketent, werpt haer selve gewilligh in de hongerige kaecken van den gragen Tiran, door haer Liefde, of haer eygen doot, of sijn verlossinge soeckende. Ondertusschen speelde Elise, vrou van Appollonius dapper mooy weer met haer boel Archippus, en door haer Soon afgeschrickt, smeeden samen, in de voorbaet zijnde, een list die Appollonius het leven gelden sal; waer toe de Lijf-waght omgekoft, en haer Soon door veynsery ('t mom-aensight van de bloetsucht) verbijstert wort; op de selve tijdt komt Areta aen 't Hof, beproevende of de verlossingh der Sonen niet door rant-

[p. IX]

soen of tusschen-spreecken te verwerven waer: Maer Appollonius in plaets van daer nae te luysteren, doemt den vader niet alleen ter doot (die hem selve 't leven neemt) maer oock sijn Sonen, die hy met de koord laet verwurgen, niet achtende het dreygen der borgen; Doch egter sijn wreetheyt willende bemantelen in schijn, gunt Polidamia voor levende, de doode lijcken, die door dit gesight van rou beklemt, op het lijf van haer Lief het leven verlieft. Daer op de Soon van Appollonius de Kroon en heerschappy der Vorsten erft. Hy (Appollonius) ter maeltijt gebeden van sijn veynsende vrouwe, verschijnt, wort vermoort met sijn Soon, en die vermaeck nam in bloet te storten, wort gewentelt in sijn eygen bloet.

Het Toneel is 't Hof te Tyrus.

Het Treurspel begint in de morgen, en eyndight in de nacht.