Amarillis
(ca. 1713)–David Lingelbach–
Auteursrechtvrij
[pagina 19]
| |
AMARIL.
Vraag eerst of ik dat begeer.
MIRTEL.
O! ik bid, 'k verzoek die eer.
'k Heb daar straks twee bloode haazen,
Door myn stem verbaast gemaakt.
AMARIL.
Die zyn lichtelijk te verbaasen.
MIRTEL.
'K had'er op 'er zeer geraakt.
AMARIL.
'K denk je hebt'er twee bedroog en.
MIRTEL.
By myn keel dat 's niet geloogen.
Koridon en Damon.
AMARIL.
Hoe!
Streckt uw groot verstant daar toe?
MIRTEL.
Ja, ook kom ik tot een teeken
Dat ik Afgesant ben, spreeken
Voor Amintas.
AMARIL.
Fyne kwant,
Ja, strek jy voor Afgesant?
MIRTEL.
Och! die drukkigste allerdrukkigste,
Och! die alderongelukkigste,
Is zo jammerlijk gestelt,
En vergaat als sneeuw op 't Velt.
Want by vlaagen
Loopt hy jaagen,
Of hy wandelt heen en weêr,
En slaat suchtend de oogen neêr.
Om hem dan wat te verpoosen,
Plukt hy in gedachten roosen,
| |
[pagina 20]
| |
En vernielt die van 'er steel.
Zomtyrs roept hy, luyd van keel,
Wreede dood kom my verslinden,
'k Zal in uw vernoegen vinden,
Nu die schoone die ik min,
My veracht met hart en zin.
AMARIL.
Wel Mirtilus mag het weezen;
Ey zeg my doch, wie heeft Amintas uytgelezen?
MIRTEL.
Ik zel 't je zeggen maar heel stil;
Men noemt, men noemt haar Amaril.
AMARIL.
Amintas heeft Mirtel bedroogen.
MIRTEL.
Hy heeft zeker niet geloogen.
En zo je'm eensjes hoort,
Ey geeft hem tog een gunstig woort,
Hoe meugje luy zo spytig weezen?
'k Zou zeker aars voor onheyl vreesen.
Wil ik hem haalen?
AMARIL.
Doed u zin.
MIRTEL.
Doe jy myn raad ook Amaril.
AMARIL.
ô Stuursheyd die myn ziel hebt met geweld bestreeden,
Wyk uyt myn hard, en ruym de liefde 't veld.
Die is nu meester van myn ziels genegentheeden,
En heeft my gantsch in syn geducht geweld.
|
|