De wereld in! Serie 2. Deel 4

[p. 20]

4. Een lastig kind en een streng moedertje.

De kleine palmboom lag rustig in zijn wieg en sliep. Moeder lag rustig in haar bed, en sliep ook. Vader was op zijn werk, Willem op school, Dina in de keuken, en - waar was Tuttie? Zoo even was ze nog bij Dina, draaide om haar heen, en babbelde wat. Maar omdat ze niet helpen mocht aan het vaten-wasschen, was ze weggegaan, de keuken uit, het portaaltje in, de zoldertrap op, naar den zolder. Daar scharrelde ze wat rond, snuffelde in ouden rommel en keek eens door de vensterruiten naar de straat.

‘Tuttie, ben je boven?’ riep Dina.

‘Ja,’ klonk het antwoord.

‘Kom dan gauw beneden, anders krijg je nog een ongeluk.’ En Dina liep met een bord in de hand naar de zoldertrap. ‘Kom dan! Of moet ik je komen halen?’ En 't moedertje ging al een paar treden naar boven. ‘Toe Tuttie, laat me nu niet naar den zolder loopen, ik heb nog zoo'n boel te doen.’ En het bezige vrouwtje

[p. 21]

liep al naar den zolder, en nam het lastige zusje aan een hand mee naar beneden.

Een oogenblik later verdween Tuttie alweer. Nu ging ze eens een kijkje nemen in de kamer van Moeder. Daar kon ze geen ongeluk krijgen, en daarom liet Dina haar in die kamer maar een beetje ronddwalen. Als Dina echter geweten had, wat Tuttie daar uitvoerde, zou ze niet zoo gerust zijn geweest, en 't meisje weer gauw naar de keuken hebben gehaald. Want wat deed die lastige Tuttie?

Zachtjes, heel zachtjes sleepte ze een stoel aan, en zette dien naast de wieg. Toen klom ze op dien stoel, zette haar handjes op den rand van de wieg, en ging op haar gemak het kleine broertje eens bekijken.

Wat een aardig neusje! Even moest ze er met haar vingertjes aan komen. Dat kriebelde zeker, want Broer vertrok zijn gezichtje eventjes. Hè ja, dat was aardig. Daarom moest ze het nog eens doen. En ze kneep het kleine neusje heel zacht een oogenblik tusschen de vingers. Toen bewoog Broer zijn heele hoofdje, en trok zijn lipjes wat samen.

Die kleine roode lipjes. Daar moest Tuttie ook eens met haar vingertjes langs strijken. En ze ging met het wijsvingertje van de rechterhand over de lippen heen, van het eene mondhoekje naar het andere.

Dit was voor Broer nog wat anders dan dat gekriebel

[p. 22]

Die kleine roode lipjes.

[p. 23]

aan zijn neus. Hij deed zijn lippen van elkaar en pakte daarmee het vingertje beet, en toen begon hij er dadelijk op te zuigen.

Maar dat had Tuttie niet bedoeld, en daarom trok zij gauw haar vinger weg. Ze had Broertje echter aan den gang gemaakt, en nu hij zijn zin niet kreeg, begon hij zachtjes te schreien.

Dina hoorde het, en aanstonds kwam ze op haar teenen de kamer in, om vooral Moeder niet wakker te maken. Ze dacht, dat Broer uit zichzelf ontwaakt was. Maar wat keek ze op, toen ze daar Tuttie op een stoel bij de wieg zag staan!

‘O Tut, wat ben je vandaag toch lastig!’ zei ze, zoo zacht mogelijk, maar toch een beetje kwaad. ‘Hoe kun je Broertje nu wakker maken! Hij sliep net zoo lekker! Kom, gauw mee naar de keuken, stoute meid!’ En ze nam Tuttie beet, en droeg haar naar de keuken.

Van zoo'n behandeling was Tuttie echter niets gediend. Ze speelde zoo zoet met Broertje, en nu haalde Dina haar weg. En daarbij bromde Dina nog tegen haar. Neen, dat beviel haar niemendal, en om dat te toonen, begon ze in de keuken luid te schreien.

‘Wil je wel eens gauw stil wezen!’ riep Dina. ‘Moet je Moeder nu wakker maken?’ Doch 't was al te laat. Want daar klonk Moeders stem al uit de kamer. ‘Dina! Wat is er?’

[p. 24]

‘Daar heb je 't nu al, zie je. Nu is Moeder al wakker. Dat is nu jou schuld. Je bent heel erg stout, hoor!’

Jawel, dat was Tuttie, maar zoo'n boos gezicht van Dina en zulke booze woorden waren niet erg in staat, om Tuttie weer zoet te maken. Ze begon nog harder te huilen, en wilde naar Moeder toe.

‘Breng haar maar eens even hier, Dina!’ riep Moeder uit haar bed.

Dina deed het in vredesnaam, maar wat vond ze het naar: Tuttie huilen, Broertje huilen, Moeder wakker - en daar straks was alles nog zoo rustig. Dat had nu alles die lastige Tuttie gedaan. Dina wou, dat ze maar naar de Bewaarschool ging. Ze was nu toch al haast vijf jaar.

Moeder nam Tuttie even naast zich in bed, en droogde haar traantjes af. Toen was Tuttie dadelijk zoet. En Broer hield zich gelukkig ook weer gauw stil. Die kon dus kalm in zijn wieg liggen. En Dina kon weer aan haar werk in de keuken gaan.

‘Waarom huilde je toch zoo?’ vroeg Moeder.

‘Dina was zoo kwaad.’

‘En waarom was Dina kwaad?’

‘Omdat Broertje huilde.’

‘En waarom huilde Broertje?’

‘Omdat Tuttie zóó deed.’ En toen kneep Tuttie even in Moeder haar neus.

[p. p.t.o. 25]

L. en S.. De Wereld in! IV. Tweede Serie.
Jong Moedertje.
Groningen, J.B. Wolters