Uit drie landen

II.
Er breken dringende gevaren uit.

De minister Bertrand de Moleville had den nacht van den 9^den op den 10^den Augustus onder ambtsbezigheden en zorgen voor zijn koning, slapeloos doorgebracht. Tevergeefs had hij van de gebeurtenissen bij de Tuilerieën berichten gewacht, welke hij, zooals hij afgesproken had, door een vertrouwde van het koninklijk hof bekomen zoude.

De voormiddag van 10 Augustus was reeds half verloopen; in de wijk der stad, welke de minister bewoonde, heerschte de volkomenste rust. Reeds wekte dit bij hem de hoop op, dat het gevaar voor het koninklijk huis geweken was, toen hij het gedonder der kanonnen vernam. Nog voordat de bediende, dien hij op kondschap had uitgezonden, teruggekeerd was, vernam hij door een der getrouwen van de Nationale Garde, welke met moeite aan de

[p. 7]

handen der moordenaars ontsnapt was, alles wat er plaatsgevonden had. Tegelijkertijd naderde er een andere bode, door welken een vertrouwd vriend hem vermanen liet, zoo spoedig mogelijk zijne woning te ontvluchten, of zich te verbergen, daar Manuël, een der hoofden van de thans regeerende partij, zich van die personen, welke het innigst vertrouwen des konings genoten, en vooral van de ministers, wilde meester maken. Bertrands gevoel verzette zich tegen dezen raad; hij was zich van geen schuld bewust, en zou zich als een misdadiger verschuilen! Indien hem de dringendste gebeden van zijn gezin niet bewogen hadden, zou hij bezwaarlijk zijne woning hebben verlaten. Zijn broeder, de Maltezer Ridder Bertrand, rukte hem bij den arm voort; want de minister gevoelde zich door inwendige aandoening zoozeer getroffen, dat hij nauwelijks gaan of staan kon. Slechts weinige menschen waren op de straat te zien, dewijl al het volk naar de Tuilerieën en de vergaderzalen gestroomd was. Onbemerkt kwamen beiden tot het nauwelijks zes honderd schreden van des ministers woning verwijderd hotel van den kommandant Estourmel, die toen ter tijd procureur-generaal, of overste der Maltezer orde was. Zij ontmoetten dezen heer voor zijne, deur, want hij kwam zooeven uit het koninklijk paleis, waar hij van den morgen af geweest, en als door een wonder aan de handen der razende moordenaars ontsnapt was, welke het grootste deel van den adel, die zich aldaar tot hulp en troost van het koninklijk gezin verzameld had, vermoord hadden. Zijn gelaat was bleek en ontsteld, uit iedere trek sprak troostelooze droefheid; hij drukte den beiden vrienden de hand en zeide met een gebroken stem: ‘Alles is verloren; zij hebben den koning gevangen genomen, wij zullen hem niet wederzien!’

Reeds in de eerste dagen van Augustus, toen de vrienden des konings nog immer hoop voedden, hem door een spoedig besluit uit de hoofdstad te zullen redden, had de minister alle papieren en actenstukken verbrand, welker inhoud slechts in het minste aanleiding kon geven om den

[p. 8]

koning of zijne vrienden in de oogen der volkspartij verdacht te maken. Door zijn broeder den Maltezer liet hij terstond ook nog andere papieren vernietigen, welke op de bemoeienissen van den getrouwen vrederechter Buol ten gunste des konings betrekking hadden. Evenwel was deze voorzorg tevergeefs geweest; Buol werd nog denzelfden dag door de uit de gevangenis ontslagen misdadigers, welke hij, getrouw aan zijn ambtsplicht, had laten gevangen nemen, gegrepen, in de zoogenaamde abdij gesleept, en stierf daar drie weken later, op den 2^den September, met eene menigte andere slachtoffers onder moordershanden.