De planter Brunel en zijne slaven Asa en Neno, of Hoe de hemelsche vader het kwade gedoogt om daaruit het goede te doen geboren worden

[p. II]

Lith v E[mr]ik & B[in]ger, Haarl

[p. V]

Inleiding.

Weinige jaren geleden, was er op zekeren dag eene talrijke vergadering bij een om de zaak der slavernij in de overzeesche bezittingen te bespreken. Eene lange tafel, in het midden der kamer geplaatst, was bedekt met eene menigte gedrukte en beschrevene papieren. Vele middelen, die voorgesteld waren om de vrijverklaring der slaven, of hunne emancipatie, zoo als men die gewoonlijk noemt, te bewerken, waren reeds aangenomen of verworpen. De werkzaamheden waren voor dien avond afgeloopen en het was nog vroeg.

Het zou thans misschien een gunstig oogenblik zijn, zeide een der aanwezigen, om onzen onder-voorzitter te verzoeken, dat hij ons de bijzonderheden wilde mededeelen, aangaande vele feiten, die betrekking hebben op de zaak, welke ons bezig houdt.

Aller oogen wendde zich naar eenen grijsaard, die aan het eene eind der tafel zat. Hij had een indrukwekkend en edel gelaat; lange sneeuwwitte haren golfden op zijne

[p. VI]

schouders, zijn helder schitterend oog drukte levens zooveel goedheid en zachtheid uit, dat men zich onwillekeurig tot hem voelde getrokken en al zijne gebaren drukten eene ernstige waardigheid en de meeste welwillendheid, uit. Hij glimlachte bij de uitnoodiging, die tot hem gerigt werd, en hij antwoordde: ‘Ik ben gereed aan uw verlangen te voldoen, maar ik heb redenen om hier de tegenwoordigheid van mijnen bediende te verlangen. Weest zoo goed hem te doen roepen.’

Eenige oogenblikken daarna trad een neger binnen en ging zwijgend in eenen duisteren hoek zitten. Slechts enkele der aanwezigen hadden den tijd gehad optemerken, dat hij maar één arm had.

Toen de onder-voorzitter den neger had zien binnen komen, zag hij met eenen snellen blik de vergadering rond, daarna begon hij onder de diepste stilte zijn verhaal.