Anansi. De spin weeft zich een web om de wereld

[p. 31]

Hoe Anansi een bootje huurde

Jij weet Neef Kaaiman’, zei Anansi op een dag, ‘dat ik eigenlijk al lang naar de stad moet, naar mijn eigen kindertjes. Ik moet nog zes rivieren oversteken. Weet jij hier in de buurt een boot te leen?’

‘Tja,’ aarzelde Kaaiman, ‘als ik niet hier voor mijn eieren moest zorgen, dan kon ik je natuurlijk wegbrengen...’

‘Nee, nee nee, dat hoef je echt niet!’ riep Anansi haastig, want die eerste tocht op Kaaimans rug was hij nog niet vergeten. ‘Je kent toch vast wel één of andere botenman?’

Zo bracht Kaaiman hem in contact met de gebroeders Kwikwi, die in een kreekje verderop een viskwekerijtje hadden. Ze wilden Anansi naar de stad varen voor zestig gulden, dan moest hij wel de helft vooruitbetalen.

‘Uitstekend!’ zei B'Anansi opgewekt. ‘Kom overmorgen maar zodra de zon opgaat, dan heb ik alles voor elkaar.’

De dag daarop ging hij voor het laatst naar de rivier met Kaaiman om de eieren te baden.

‘Kijk neef,’ zei hij, ‘hoe het buitenleven mij goed gedaan heeft? Die mand met eieren was eerst verschrikkelijk zwaar voor mij, maar nu kost hij me haast geen moeite om te dragen.’

‘'t Is jammer dat je net weggaat nu mijn kleintjes bijna uitkomen,’ zei Kaaiman verdrietig. ‘Maar ik zal zelf de mand terug dragen, want ik moet er weer aan wennen.’

Daarna begonnen ze als gewoonlijk met eierenwassen. Dat was er nu nog maar één; Anansi droogde het niet eens meer af als Kaaiman het hem aanreikte... Ploef! ging het telkens in de modder en daar kreeg de aanstaande vader het al weer terug. Terwijl die het dan nogmaals keurig poetste, legde Anansi steeds gauw één of andere ronde rivierkei in de mand! Toen Kaaiman begon aan zijn gebruikelijke zwempartijtje, schrokte hij dat laatste ei naar binnen, of het een pindakoekje was. Daarna nam Kaaiman de mand op zijn schouder, om hem naar binnen te dragen.

‘Oei-oei!’ zei hij. ‘Je hebt goed voor mijn kleintjes gezorgd, neef Anansi! Ze zijn vet en zwaar geworden...’ Maar Anansi zei niets terug.

De volgende morgen nam Kaaiman de eiermand mee naar de waterkant, toen hij Anansi weg ging brengen. Ze omhelsden elkaar hartelijk. Spoedig verschenen de tweelingbroers Kwikwi met hun boot: de één stond achterop te sturen met zijn pagaai, de andere stond voorop om de rivier te verkennen. Eerst ging B'Anansi naar de voorste vis: ‘Het beste is, dat we zo snel mogelijk vertrekken, want mijn gastheer is niet te vertrouwen,’ zei hij. ‘En het geld geef ik dadelijk aan je broer.’

Daarna ging hij naar de achterste vis: ‘Het geld heb ik net aan je broer gegeven. Die wil zo snel mogelijk vertrekken, want hij vertrouwt die Kaaiman niet.’ En hij klom in het midden van de boot.

Zo staken ze dadelijk van wal, terwijl Anansi schreeuwde: ‘Neef Kaaiman, gegroet! Zorg goed voor je kleintjes! Ik zal ze nooit vergeten, ik draag ze bij me in mijn...’

Maar Ba Kaaiman luisterde al niet meer. Hij was oprecht verdrietig dat Anansi vertrok, en toen hij het eerste ei uit de mand haalde om het te wassen, had hij door zijn krokodilletranen niet eens gemerkt, dat het een keisteen was. Toen hij het onder water hield, schoot het meteen de diepte in en nu klonk er een afschuwelijke krokodillekreet..!

Toen de Kwikwi's die Kaaiman zo hoorden gillen en razen, vreesden ze voor hun leven, en de boot schoot door het water als een pijl uit een boog.

[p. 32]

Na een poosje kwamen ze bij een bocht in de rivier, en de broers verwisselden van plaats.

‘Hé-ho, stop eens even,’ zei Anansi. ‘Is dit wel de goede weg naar de stad? Ik moet zes rivieren oversteken en nu gaan we maar langs één.’

‘Jaja,’ zeiden de Kwikwi-broeders. ‘Dat kan wel kloppen, want de rivier kronkelt als een slang. Die zes rivieren die je tegen bent gekomen, zijn allemaal bochten van dezelfde stroom.’

Zo kwamen ze bij de tweede bocht en weer verwisselden de broers van plaats. Terwijl hij langs Anansi kroop zei de voorste (die nu weer terug ging naar voren): ‘Je hebt het geld toch aan mijn broer gegeven?’

‘Ja ja,’ zei Anansi, ‘hij heet toch Kwi?’

Bij de derde bocht, terwijl ze van plaats verwisselden, zei de achterste broer (die nu weer naar voren ging): ‘Je hebt het geld toch aan mijn broer gegeven?’

‘Ja ja,’ zei Anansi weer. ‘Want hij heet toch Kwi?’

Bij de vierde bocht kwamen de broers elkaar

[p. 33]

tegen achterin de boot, want de achterste was even overboord gaan hangen om een slokje water te drinken.

‘Jij hebt het geld?’ vroeg de voorste.

‘Nee, jij hebt het geld,’ zei de achterste. Daarop kregen ze vreselijke ruzie, en de boot stampte als een klutsmachine op en neer.

‘Hou op met schommelen!’ riep Anansi. ‘Ik zal jullie alles dubbel betalen, ik weet niet meer wie ik het geld heb gegeven. Jullie lijken ook zo ontzettend op elkaar...’

‘Ja dat is waar,’ grinnikten de vissen en ze zetten de boot weer in beweging.

Voor ze bij de vijfde bocht kwamen, voeren ze plotseling door een stroomversnelling. De boot schoot als een mes langs rotspunten en keien, en de schuimende doodschrik sloeg Anansi om de oren. Bibberend zag hij de broers weer van plaats verwisselen.

‘Het wordt tijd dat ik jullie wat betaal, want jullie zijn uiterst kundige botenmannen,’ zei hij. ‘Als jij, Kwi, nu even meekomt op de oever; daarginds in het bos is mijn buitenhuis waar ik mijn geld bewaar. Dan kan Kwi hier de boot vast naar de volgende bocht varen. Dat spaart tijd, dan lopen wij door het bos daarheen om weer in te stappen.’

Wat was Anansi blij dat hij weer op de kant stond...

‘Weet je wat?’ zei hij tegen die ene Kwi (ik weet niet meer of het de achterste of de voorste was), ‘wacht jij maar hier; ik zie dat je niet goed loopt. Ga maar wat zwemmen ondertussen. Ik haal het geld en dan komen we je weer ophalen.’ Dat vond die dorstige vissevent best, en hij schoot direct het water in.

Het leek of Anansi ineens heel goed de weg wist: hij liep lijnrecht het bos in en kwam aan de andere kant weer te voorschijn bij de zesde bocht.

Daar duurde het niet lang of de boot met de tweede Kwikwi kwam in zicht: ‘Heo-o!’ riep Anansi, ‘hier ben ik, kom me halen!’

En toen Ba Kwikwi hem vroeg waar zijn broer was, zei hij: ‘O, die is al naar de overkant gezwommen om even naar de kroeg te gaan. Hij zei dat je vlug-vlug bij hem moet komen, want ik heb het hele geld aan hem gegeven voor mijn reis naar de stad.’ En hij sprong bij Broer Kwrikwi de boot in. Zo kwam Anansi ook over de zesde rivier, en misschien hebben zijn acht poten nog heel wat moeten tippelen, maar zeker is dat hij vandaag weer veilig thuis zit in zijn deurpost-holletje.

Dus wrees voortaan maar niet verbaasd, als je op de rivier een vis hoort roepen:

‘Kwi-kwi-kwi!’

Maar, als je ooit een kaaiman tegenkomt, die dik bevriend is met een spin, laat dat dan even weten.