Lezen verbindt schrijver en kind

[p. 12]

Carolinda en heder
Ismene Krisnadath, uit: De Flaporen van Amar en andere verhalen

De wind ritselde door de bladeren van de bomen. Enkele van ze vielen in de kreek en maakten kleine kringetjes op het water. Het water was zo diepzwart dat je je erin kon spiegelen. He, wat was dat? Hoge stemmetjes klonken in het bos. Twee reeën kwamen vrolijk aangetippeld. ‘Hé wat heb ik een dorst,’ zuchtte Carolinda en ze boog zich voorover om uit de kreek te drinken. Maar toen ze haar spiegelbeeld zag, stopte ze. Wat zonde om daar zomaar je snuit in te steken. Een wit vlekje op haar voorhoofd. Wat was ze charmant! Carolinda glimlachte tegen zichzelf. ‘Ijdeltuit!’ Plagend schopte Afanaisa met haar voorpoot wat steentjes in het water.

‘Jo, plaaggeest, ik krijg je nog wel,’ mopperde Carolinda. ‘Je wou toch drinken. Drink dan’. Lachend gooide Afanaisa haar kop in haar nek. Carolinda boog zich weer over het glad geworden wateroppervlak.

Wat was dat? Een paar meter verderop zag ze een vreemd spiegelbeeld in het water. Een onbekend hert! Ze stootte Afanaisa aan. ‘Kijk daar eens.’ Het hert stapte naar voren om beter te kunnen drinken. Zijn vacht was donkerbruin en op zijn rug liepen twee fijne witte strepen. ‘Dat is een heder’, fluisterde Afanaisa.

‘Een wat?’ fluisterde Carolinda terug. ‘Rare herten. Ze doen aan wisi.’ Afanaisa wilde Carolinda meetrekken, maar die bleef nieuwsgierig staan. Het vreemde hert had hen nu ook gezien. Hij knikte vriendelijk. ‘Daag’. ‘Hallo,’ groette Carolinda terug. ‘Wie ben jij?’ ‘Ik heet Pansi,’ antwoordde het hert. ‘Ik woon met mijn familie op het bergplateau, een paar kilometers verder.’

‘Ik ben Carolinda,’ zei Carolinda. ‘Maar je mag wel Caro zeggen. En dit is Afanaisa.’ Maar toen ze omkeek zag ze dat Afanaisa weg was gelopen. Ze ging al naar huis.

[p. 13]

Een paar meter verder zag Carolinda een vreemd spiegelbeeld in het water.

[p. 14]

‘O, ik moet weg,’ zei ze tegen Pansi. Hij keek teleurgesteld.

‘Kom je morgen weer?’

‘Ja hoor’, knikte Caro. ‘Ik kom hier elke middag.’

Vanaf die dag ontmoetten Carolinda en Pansi elkaar elke middag bij de kreek.

Ze kletsten over van alles en nog wat en hadden het reuze gezellig.

Afanaisa zat de eerste dagen een eindje bij hen vandaan met een stuurs gezicht voor zich uit te kijken. Daarna kwam ze niet meer.

‘Zolang je nog met die heder bemoeit, praat ik niet meer tot je’, had ze gezegd.

‘Je doet maar. Ik vind hem aardig,’ had Carolinda vanuit de hoogte geantwoord.

Boos was Afanaisa het bos ingelopen, naar de plek waar haar andere vriendinnen in de schaduw lagen te rusten. ‘Carolinda gaat met een heder,’ riep ze uit. Afkeurend trokken de meisjes hun neus op. ‘Een heder, bah. Hoe kon Carolinda zich zo verlagen?’

Toen ze op een dag terugkwam van de drinkplaats riep haar moeder haar.

‘Caro,’ zei ze, ‘ik hoor dat je een heder hebt ontmoet.’

‘Ja ma,’ zei ze vlug, ‘hij is heel lief.’

Haar moeder keek haar streng aan. ‘Carolinda,’ sprak ze, ‘wij zijn reeën. Reeën bemoeien niet met heders. Dat kan nu eenmaal niet.’ Carolinda werd bleek. Maar ze was een gehoorzaam reeënmeisje, dus zei ze: ‘Goed ma.’ Vanaf die dag ging ze niet meer naar de kreek. Ze werd bleker en bleker. Het witte vlekje op haar voorhoofd was bijna niet meer te zien. Ze werd ook magerder, want zelfs het malste blaadje kon ze niet meer door haar keel krijgen. Haar ogen werden dof en haar neus droogde uit. Toen haar moeder dat merkte schrok ze. Een ree met een droge neus. Dat betekende een ernstige ziekte. Onmiddellijk liet ze de dokter halen. De dokter was wel twee uren met Carolinda bezig. Hij luisterde naar haar hart. Hij klopte op haar rug. Hij keek in haar keel, haar neus, haar ogen, haar oren. Hij prikte wat bloed en bestudeerde het met een serieuze blik. Tenslotte liet hij de moeder van Carolinda roepen.

‘Mevrouw,’ zei hij, ‘uw dochter heeft verdriet. Heel veel verdriet. Als haar verdriet niet ophoudt, zal ze doodgaan.’ Afanaisa, die het ook had gehoord, begon onmiddellijk te schreeuwen. ‘Zie je wel. Het is die heder. Ik zei je toch dat ze aan “wisi” doen. Hij heeft haar behekst. Wacht maar, ik krijg hem wel.’ En weg was ze. Naar het bergplateau. De weg naar het bergplateau was rotsachtig. Overal lagen kleine steentjes. Maar Afanaisa lette er niet op.

[p. 15]

Ze dacht er alleen aan hoe ze Pansi de les zou lezen. Daarom zag ze de loszittende steen in de weg niet totdat ze erop trapte. De steen gleed weg en Afanaisa zakte door haar poot in een gat. Ze gaf een gil! Wat deed het pijn. Moeizaam hinkte ze op drie poten verder. Het ging niet. Ze zakte neer aan de voet van een boom.

De boom had hoge, brede plankwortels. Het was een ingipipa. Ze had weleens gehoord dat je op de plankwortels moest slaan als je hulp nodig had. Er lag een grote steen bij haar gezonde voorpoot. Daarmee sloeg ze zo hard ze kon op de boom. Het geluid had een doffe, diepe klank. Ze sloeg nog eens. Toen zakte ze weer neer.

‘Laat iemand me komen helpen’, dacht ze wanhopig.

En toen, net alsof hij haar gedachten had gelezen, stond Pansi voor haar.

‘Wat is er Afa?’ vroeg hij bezorgd. ‘Heb jij op de boom geslagen?’

‘Mijn poot,’ kreunde Afanaisa. Pansi boog zich over haar poot.

‘Maak je niet ongerust,’ zei hij. ‘Je hebt hem verzwikt. Wacht maar even. Ik help je direkt’.

Hij liep het bos in. Na een minuut of tien kwam hij terug met wat bladeren. In zijn bek kauwde hij ze fijn. Het bladerpapje smeerde hij op de poot van Afanaisa.

De pijn werd direkt een stuk minder. Afanaisa zuchtte. ‘Dat voelt goed aan’.

‘Heders kennen erg veel geneeskrachtige kruiden,’ zei Pansi.

‘Daarom denken sommige mensen dat we aan “wisi”, toverij, doen. Maar we toveren niet. Het zijn de planten die het werk doen.’ Beschaamd sloeg Afanaisa haar ogen neer.

‘Pansi’, zei ze zacht, ‘Carolinda is erg ziek. Je moet naar haar toe.’

Pansi schrok. Snel ging Afanaisa verder’ ‘Ga vlug. En stuur direkt hulp om mij te halen’.

Pansi rende zo snel als hij kon naar de woonplaats van de reeën. Niemand hield hem tegen toen hij het dorp binnenkwam. Het was alsof iedereen wist dat hij naar Carolinda toe moest.

Carolinda had de ogen gesloten. Ze voelde dat iemand haar aanraakte.

Toen hoorde ze Pansi's stem. Snel opende ze haar ogen. ‘Pansi’, fluisterde, ‘Ben jij het’?

‘Ja hoor,’ antwoordde hij vrolijk.

‘Zullen we samen een wandelingetje naar de kreek maken?’.

Carolinda stond op. Haar ogen glansden, haar neus werd weer nat en het vlekje op haar voorhoofd was duidelijker dan ooit te zien. Verbaasd keek Carolinda's moeder naar het tweetal.

‘Een ree en een heder,’ mompelde ze. ‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit.’