Amoris divini et humani antipathia

[p. 126]

Vulnus Amoris. XX.

Rusbroch.
DEus erga dilectam animam instar venatoris
sese gerit, anima vero instar ferae. sicut enim
venator fugientem feram vulneribus confodit
quo capere illam queat; ita & Deus fugientem
quodammodo animam & deserentem primum
feruorē, sua gratia vulnerat, vt eam sibi advniat.
porro quemadmodum ferae illae, quae ferociores
sunt, cum vulneratas se sentiunt velocissimo con-
tra ferientem irruunt cursu, fugam ipsam magno
impetu cōuertentes in eum quem dilaniare con-
tendunt. ita & anima tunc certè ardentius ad
Deum conuertitur, tuncq́ue studiosius diuinum
inquirit verbum, cum primum ab illo vulnerata,
languorem, doloremque sentit ipsorum vulne-
rum: non quidem vt instar ferarum, illud inimico
dilaniet ore, sed vt amico potius deuotionis id
osculetur osculo, vtque ipsum complectatur amā-
tissimo charitatis affectu. Nihil potest hoc amo-
ris vulnere sentiri suauius. hoc vulnere affici cer-
tissimum est sanitatis consequendae indicium.

[p. *62]

Tetendit arcum suum, et posuit me quasi signum ad sagittam.
Thren. 3.

Sus donc Amour, mon coeur esbresche,
Bande ton arc, tire ta flesche.

[p. 127]

Playe de l'Amour.

XX.

Qui ne diroit, que cest amant me blesse;

Mais ie vous dis, plustost, qu' il me caresse,
Et que ces traicts, sont la mesme douçeur.
Vous n'entendéz, que c'est que ce mystere:
C'est vn secret que l'Amour seul opere:
Qui bande, tire, & blesse sans douleur.

O que bien que tira Amor
Pues apunta tan derecho
Que haze suertes en el pecho.

Schiet schutter vry/ het hert is bloot/
Doorschiet mijn siel/ sy heuets noot.