Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus



[pagina 560]
III
[pagina 561]
[Zij hangen, hangen] Zij hangen, hangen als uit een weenen opgevangen, als uit een allengs overkomen bedroefdzijn, niet meer in te toomen erbarmen door geen woord gesust, als hemeltranen zich bewust van het bedrevene, verontrust, beschaamden om de weigering bereid te storten op der zolen effenheid.

[pagina 562]
[Zij, die de rozen harer wangen] Zij, die de rozen harer wangen mij om het voorhoofd heeft gelegd en met berustend hoog omvangen haar liefste wensch had afgezegd, en het begeven en een maar al te wel verstaan en het gereed gedeelde leven verloren en te niet gedaan. En zij die mijn trawanten waren ongerepte vreugd en de verrukking wonderbare de lachende geneugt', En de gewiekte het spel, de lichte tooverij van mijnen geest voorbij! voorbij!

[pagina 563]
[Een valk, een wilde vogel, in de herkomst zijn] Een valk, een wilde vogel, in de herkomst zijn uit brooze hoogten, uit een splinterfijn gespannen stilte, een rank evenwicht van vlakte, een eeuwig rustend vergezicht, <afzondering, die kent schennis noch verraad, waar eenzaamheid aan eenen zilverdraad zich inspint al te midden van den kring der donkre ruimten die den enkeling bespieden grootoogig hoe leeft hier zijn gescherpte wildnatuur in de belangstiging van ieder uur, in vleugen van verschijningen schrikbewind, waarvan zijn moedeloosheid geen reden vindt.>

[pagina 564]
[En welke weifelende geest] En welke weifelende geest heeft met een klare hand geschreven het vraagteeken der enkels? bleven hier niet de merken van geweest vertwijfelen, <de wetenschap der aanvangsvragen en hun stuiten op ondoorkomelijks, het kil afsluiten der hunkering? O moedeloos en slap weerom-gevoel bij dit laf krenken, bij het eeuwige verongelijken; maar nu hij groot van gelatenheid, hij tilde nog eens het verlangen omvangen het steeds verspilde op uit het diepst en keerde heen naar aller schepselen bewegen, beijveren, bedoelen tegen elkander en hun ja en neen en ieders doende zijn, hun vlucht van het onvoegende en zucht tot streeling en tot ingetogen voldoening, naar dit al en, door - vervolgend, naar oor - zaak en hun aller grondvermogen, en naar den donkren gloed, dit fijn verdeelde vuur, dit somber gloren lichtend door poren naar den wijn waarvan zij dronken gingen, wezend als in een roes, een koorts dit innerlijk tumult
[pagina 565]
en van zich zelf vervuld. Tot deze tot dit voorbestemd, vermoede slot komt hij en voelt den kerker van zijn denken, muren, stiet hij aan. en dan met nauw bewogen mond en met een zweem van lachverlangen beseft hij niet is gelukt en heeft van de opnieuw gebleken onoverkoomlijkheid het teeken het leven zelve opgedrukt.>

[pagina 566]
[Er waren groote vogelen, gekomen Mijn hart bekent, dat zij het is] Er waren groote vogelen, gekomen van onder uit het lid des slaperigen horizons, bezit van donker vochte landen, toegenomen tegen de laaggehangen lila-lucht als tot een reppende gewekte vlucht zij eindelijk beurden de loome overgezeild tot boven ons waar zij in angstig zweven <wij schoten met bogen, en achterover tegen de geweldige spanning wij stonden bloot en sterk gespierd wijdbeens> samengeplakt de monstrueuse vlerken bloed op onze gouden helmen en stugge, harde, zwarte van stijve paarderuggen
[pagina 567]
Recht in het licht en strevend; maar des nachts rond op den vloer dicht om den wakker liggende, het oog open, de dichtgeworden drom van zorgen en hun zusteren, kameelen die over dag zwerven op verre weiden en 's avonds komen allen naar het kamp.
[pagina 568]
En met mijn lippen vlijmend dun gezet. O welk een gruwen, dat dit onbelet dat mijn ziel betasten mogen. Een koel verachten in de hoeken mijner oogen voor de hondschen zoolang het geldt goedheid bedremmeld stonden maar toen verrezen zij en speelde in hun ziel het valsch genoegen
[pagina 569]
O de verzuchting om mijn medemenschen die altijd weer met stumperig aangeleerd overwichtveinzen moeten geregeerd en zulks ook zelf het liefste wenschen.
[pagina 570]
a Rustige oogen, stomme lippen, O zwaar de volle stilte van dit doen, de verzonken zelfzekerheid rijke natuur, diep in haar ziel gegrond bezit van deze wezensrijkdom, en met dit al onwetendheid b welbehagen glimlach stomme genepen lippen maar verder niet en dacht niet over doel van deze rijkdom en van deze gave en over de krachten die dit tot stand brachten en deze hoogste deelgenootschap noch kende zij de verrukking
[pagina 571]
Het smalle lichaam met de voetenspitsen over den purperen afgrond, rank gespannen flanken Rondom uitgebreid het effen licht schaduwloos, alle afstand herleid tot de oude oneindigheid en midden in de lillende druppel leven de eenzame, eenling
[pagina t.o. 572]
Handschrift van. J.H. Leopold

Vorige Volgende

III

[Zij hangen, hangen]

[Zij, die de rozen harer wangen]

[Een valk, een wilde vogel, in de herkomst zijn]

[En welke weifelende geest]

[Er waren groote vogelen, gekomen Mijn hart bekent, dat zij het is]

[Er waren groote vogelen, gekomen
Mijn hart bekent, dat zij het is]