O rijkdom van het onvoltooide

[p. 86]

[Een mond, die vaag van lichte dingen sprak]

Een mond, die vaag van lichte dingen sprak,
een denken stil, dat verder ging dan spreken
o, wachten... en er was geen ander teeken
den somber toevende dan dat het brak,

het brak, het gladde halssnoer om den hals,
dat weer het eene zoek ging in de velen
met een verlies van aanzijn, met ontstelen
der volte en mengeling des getals.

En bitter wordt het en iets als verraad...
O schat van onze zeldzame oogenblikken,
hoe liet ge u willig tot een tooisel schikken
en waart geregen aan zoo dunnen draad!