O rijkdom van het onvoltooide

[p. 81]

Arioso

Sluit, boomen, sluit, o ondoordrongen woud,
de wereld af, de lokkingen en gulden
beloften, al het lachend-leedvervulde
van zijn gedragen, weert en tegenhoudt!

O stammen, die mij eens als snaren waart,
waarop de toets van mijn geluk ging spelen,
wordt nu tot grendels tegen al het vele,
dat leeg en doelloos op mijn wanhoop staart.

Verraad van één en met bestorven mond
prevel ik vloek en afschuw tegen allen,
de roerselen zijn van mij afgevallen,
dood is mijn hart en kil tot op den grond.

En voos en zonder zin is en onnut
der menschen toedoen. Laat hun voorgelogen
opgaan en ijvren ver zijn van mijn oogen
en afgeweerd en worden toegeschut.

Maar dan - den open hemel klaag ik aan,
hoe zulk een schat van liefde en zielsvergoden,
van aanhangen met alle mij geboden
krachten lafhartig moest ten onder gaan.

Hoe jeugd en bloei en weelde in ongehoord
verkwisten en het hartsap van mijn leven

[p. 82]

 

ik uitgaf en was zalig in het geven

 

en vroeg niet dan een aanzien, dan een woord...

 

 

 

Sluit af, sluit af, o hooggewelfde kronen,

 

dat ook het licht uw vredig oord niet schendt!

 

wordt tot een heilig, kuisch grafmonument,

 

waar droefenis en stilte samenwonen.