Zeemansliedtjens

[p. 6]

De uiterste wilsbeschikkingen.

De fluit des bootsmans werd gehoord:

Het plechtig strijdensuur was daar:

De trommel rolde aan ieder boord:

Op 't halfdek stond de manschap klaar.

Een doodsche stilte heerschte in 't rond;

Maar als de stilte, zoo geducht,

Die 't naad'ren van den storm verkondt,

By 't dreigen van een donkre lucht.

[p. 7]

 

Alleen een lispend fluistren floot,

 

Naauw hoorbaar schier, de reien door:

 

Elk blies, by 't uitzicht van den dood,

 

Een vriend zijn lesten wil in 't oor.

 

 

 

- ‘Ik heb een maat: wat hy ontfing

 

Hy deelde altyd de helft my meê:

 

Hy hielp my uit de gijzeling:

 

En eens by noodweêr, uit de zee.

 

 

 

Geef hem dit uurwerk: vaak by nacht,

 

Als my zijn tikken tegenklonk,

 

Heb ik den trouwen vriend herdacht,

 

Die 't eens my van zijn gaadje schonk.

 

 

 

Hy heet Piet Goedhart: ik Jan Blij.

 

En wie hem kent, hy zegt gewis,

 

Geen brave pekbroek, meer dan hy,

 

Verdient eens zeemans erfenis.’ -

[p. 8]

 

- ‘Zie hier 't portretjen van mijn vrouw,

 

Waarmeê zy zelve my omhing,

 

By 't scheiden, toen zy vol van rouw,

 

Mijn afscheidskus op 't dek ontfing.

 

 

 

o Breng 't haar weêr: zeg haar meteen,

 

Dat zy het vastsnoere aan het mijn,

 

En beiden op haar hart vereen',

 

Tot dat wy zelf vereenigd zijn.’ -

 

 

 

- ‘Ik heb noch maag noch bloedverwant:

 

'k Geef alles wat ik achterlaat

 

Den vromen Amiraal te pand:

 

Hy weet daarmeê voorzeker raad.

 

 

 

't Brengt in de hand van Bestevaêr

 

Voorzeker dubb'le rente voort:

 

Hy is toch steeds met weldoen klaar,

 

Waar hy van ramp of armoê hoort.

[p. 9]

 

Mijn naam is Willem van der Stap:

 

'k Heb immer nooddruft bygestaan.

 

En hoe kan mijn nalatenschap

 

In beter handen overgaan?’ -

 

 

 

Bom! bom!.... daar dreunt de volle laag;

 

Daar vangt hy aan, de felle slag.

 

Hoe wakker zich de vyand draag',

 

Hy zwicht in 't eind, hy strijkt de vlag.

 

 

 

De zege is ons: daar schuimt de kroes,

 

En Janmaat brengt, zoo wel te moê,

 

Zijn kameraads een blij à vous, -

 

Zijn vyand hulp en bystand toe.

 

 

 

Nog leeft Jan Blij en roemt de trouw

 

Zijns gullen vriends in ronde taal:

 

Nog stoft Kornelis op zijn vrouw,

 

En Willem op zijn Amiraal.

[p. 10]

 

Luid juichen zy, en ieder zweert:

 

Het voorwerp, dat hy dierbaarst acht,

 

Wordt levenslang door hem vereerd,

 

En sterft hy, in zijn wil herdacht.