Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3
(1861)–Jacob van Lennep–
Auteursrechtvrij
[pagina 156]
| |
‘Kom, lieve Willem! speel in vreê,
Zie, Moeder bracht u speelgoed meê:
Thands kan het kind niet wand'len gaan;
Maar spoedig komt het voorjaar aan.
‘Dan, lieve, zijn we op 't Manpad weêr
En Vader draagt u op en neêr:
Dan geeft gy aan de vischjens brood,
En dartlen duifjens op uw schoot.
‘Dan voeren u de bokjens rond:
Dan ziet gy weêr Kardoes, den hond’...
En, by dien naam, was Willems oog
Op eens van droeve traantjens droog.
Dien naam herhaalde 't zieklijk wicht:
Een lachjen zweefde op 't bleek gezicht;
En, met een vrolijk stemgeluid,
Stak 't knaapjen bei zijn armpjens uit.
- Het zoete voorjaar keerde weêr:
Men ging het bloemperk op en neêr:
De duifjens zwierden over 't pad:
De goudvisch glom in 't vijvernat.
| |
[pagina 157]
| |
De bokjens hupten vrolijk rond; -
Maar waar toch was Kardoes, de hond?
- Ach! treurig liep de hond Kardoes
Den kerkweg op en naast de koets.
De koets, in stilte voortgegaan,
Hield op in Heemsteês kerkhoflaan:
Daar stapte een droeve vader af
En bracht een kistjen weg naar 't graf.
En in dat kistjen neêrgeleid,
Sliep 't lieve wicht, zoo diep beschreid:
't Minde eens Kardoes, den hond, zoo teêr;
Maar 't zag Kardoes, den hond, niet weêr.
En, zwijgend aan zijns meesters zij
Bleef 't goede dier het kistjen by,
En ging naast de open grafkuil staan
En zag de laatste lijkdienst aan.
En toen, geheel, des gravers hand
Het kistjen had bedekt met zand,
Toen keerde, van Kardoes verzeld,
De Vader weêr van 't doodenveld.
| |
[pagina 158]
| |
En toen ik uit des Vaders mond
Het weemoedvol verhaal verstond,
Toen schreef ik deze regels neêr,
Kardoes den trouwen hond ter eer.
1833. |
|