|
| |
| |
| |
De vloed des tijds.
De vloed des tijds, die met ontemb're stroomen
Al wat bestaat met zich van de aarde zweept,
Heeft in zijn vaart hen meêgesleept:
En lang nog ruischt aan de oeverzoomen
Hun stemgeluid. Dan ach! ook dit verdween.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
Wat schimmenheir kwam hen op reis omzweven?
De waereld, die vervloekt werd door Gods Zoon,
Spreidde al wat ze aanbiedt hun ten toon.
Zy zagen 't aan: dan, voortgedreven,
Ontdekten zy de onsterflijkheid alleen.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
| |
| |
Een schittrend kruis was hun ten baak geschonken,
Dat in 't verschiet zich opdeed aan hun oog,
Gelijk een lichtstraal van omhoog.
Maar velen, ach! in waan verzonken,
Versmaadden 't licht des heils dat hen bescheen.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
Een aantal vroeg: ‘hoe is dees stroom geheeten?
En vinden we, als de scheepstocht is volbracht,
Een landingsplaats die ons verwacht?
Wy weten 't niet. Wie kan het weten?
Zy spraken nog, wijl de oever reeds verdween.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
Daar waren er, in diep gepeins verloren.
't Was of hun ziel beidde op een hooger licht.
Soms, 't oog naar 't Oosten heengericht,
Bezongen ze een nog ongeboren,
| |
| |
Een schooner dag, den dag der eeuwigheên.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
'k Zag oud en jong, te samen voortgedreven,
Gelijk een schip door 't woeste stormgeweld,
In nacht verdwijnen. O wie telt
De menigten, die 't oog voorby zag streven.
Eer telt men 't zand aan de oevers van de zeën.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
Een diepe smart deed aller boezem zwoegen.
Des levens last, zoo duldeloos getorscht,
Woog als een steen hun op de borst. -
Terwijl zy 't oog ten hemel sloegen,
Klonk droef en bang hun zuchten en geween.
Wie, die van hen ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
| |
| |
Maar van de onbekende streken, waar de stroom zich in verloor,
Daverden twee luide stemmen eindeloos de ruimte door.
De eene zeî: ‘van uit de diepten riep ik: Hoor mijn smeekgebeên!
Handel niet met ons, o Heere! naar onze ongerechtigheên.
Wie toch, wie zoû in 't gerichte voor Uw vlekloos oog bestaan?
Maar lankmoedig en genadig neemt Gy ook de zondaars aan.’
De and're riep: U, onzen Redder, zij aanbidding, lof en eer.
Heilig, heilig, driewerf heilig is der Legerscharen Heer.
Van zijn majesteit getuigen waereldrond en hemelsfeer.
En wy, wy ook, door d' eigen stroom gedreven,
Wy landen ras aan dat geheimvol oord,
Van waar die klaagtoon wordt gehoord,
Dat jubellied wordt aangeheven.
Wat beidt ons daar? Is 't juichen of geween?
Wie, die daarvan ons naricht doet verwerven?
Welzalig zy, die in den Heere sterven.
Naar het Fransch.
|
|
Auteursrechtvrij