Liederen en balladen

[p. 72]

Weiliedje.

Wij stonden starend op de brug,
Het water vloeide
Mat-zilver als een schubbenrug,
Wijl stilte groeide.

De wei lag wijd en diep en groen,
De molenwieken
En verre dorpen deden toen
Alsof ze sliepen.

Een donker zeil gleed ruischloos aan,
Het leek te zweven,
Of 't kwam met vreemd gepeins belaân
Uit sluimerdreven.

[p. 73]

 

Zacht hielde' ons wei en zeil en stroom

 

En onze woorden

 

Gevangen in dien rustgen droom,

 

Die zoo bekoorde.