‘Hiest de eagen wiid iepen en seachst rjocht foar dy út.’
‘Sjochst wol, it wie gjin dream.’
‘Do bist altyd sa prakkesearderich. Hast dy rare foarstellingen makke en dy sa ynlibbe, datst der sels bang foar waardst.’
‘Nee, it kaam fansels. Ik koe der neat oan dwaan.’
‘Wurdt it noch wat, of sil ik mar ôfromje?’ rôp mem har skelle stim fan ûnderen.
‘Ach minske, hâld ris op te seuren,’ mompele Doutsen. ‘Wat hast sjoen?’
‘Dat sil ik dy letter fertelle.’
‘Mar ik wol dy helpe.’
‘Dat dochst ast der no net mear oer praatst. Ek neat oan mem en heit sizze.’
‘Dy sjogge sa wol, dat der wat mei dy is.’
‘Betink do dan wat. Dêr bist sa goed yn.’
‘Krij ik it dan ek te witten?’
‘Ja, letter.’
Se gyngen nei ûnderen. Heit en mem sieten by de tafel. Mem lichte twa pandeksels op, dy't se oer de boarden lein hie om it iten waarm te hâlden. Se bleau der mei yn de hannen sitten. Heit liet de krante sakje. ‘Wat skeelt der oan?’ frege mem.
‘Hy hat in spoek sjoen,’ grapjage heit.
‘Doch net sa mâl!’ bekibbe mem him. ‘Sjochst dochs wol, dat it gjin oanstellerij is.’
‘Ik haw him kjel makke,’ andere Doutsen fluch. ‘Hy is noch in bytsje oerstjoer.’
‘Mar wat hast dan dien?’
‘Hy lei te sliepen en doe haw ik him yn 't ear blaasd.’
‘Smoarch fanke! Altyd fan dy nuvere oanslaggen. En Gerl moat jûns betider op bêd. Syn senuwen komme net ta rêst.’
‘Wat in skytmerakels,’ sei Doutsen. ‘It wie mar in
Auteursrechtelijk beschermd