Theatrum stultorum

De Sotheydt
Van de Scholieren.

Sinne-beeldt.
Eenen Genius, die van een Bie ghestraelt wordt.

Het Bieken straelt als 't straelen moet,
Al gheeft het dickwils honich soet.

KOmt Studenten, boose knechten,
Die gheboren zyt tot vechten,

Tot het spelen meesten-deel,

Komt oock stracx naer myn Thooneel.

[p. 147]

 

Komt ghy malle Jonghelinghen,

 

En aen-merckt hier dese dinghen;

 

Seker eenen Sot-kapproen,

 

Moet ghy lieden oock aen doen.

 

 

 

Siet ghy wel dit Kintien beven,

 

En een beeck van traenen gheven?

 

't Is een Bieken neêr ghedaelt,

 

Dat hem lustigh heeft ghestraelt.

 

 

 

En ten is niet buyten reden;

 

't Heeft veel quaedt van hem gheleden,

 

't Is gheweest gheterght, ghequelt,

 

Dickwils uyt syn rust ghestelt.

 

 

 

Laet het Beestien soetiens leven,

 

't Sal u altydt honich gheven;

 

Soo-je dat niet stil en laet,

 

Sal 't u straelen, en doen quaedt.

 

 

 

Ey! en wilt u niet onstellen,

 

Quaed' Scholieren, rouw' ghesellen,

 

Als den Meester vroegh oft laet,

 

Lustigh op uw' billen slaet.

 

 

 

Hy heeft met veel' soete treken,

 

Aen-ghewesen uw' ghebreken;

 

Dickmaels om het quaedt ghedaen,

 

Voort-ghebraght een straf vermaen.

 

 

 

Maer gh'en wilt naer hem niet hooren,

 

V niet draeghen naer behooren;

 

't Is van noode dat by byt

 

Lustigh op de hespen smyt.

[p. 148]

 

Meesters konnen wel versoeten,

 

Maer sy straelen, als sy moeten,

 

Als de Kinders quaedt van kop,

 

Op gheen' woorden passen op.