Theatrum stultorum

De Sotheydt
Van de Keysers, Koninghen ende Vorsten, hun gheluckigh, ende altydt gherust achtende.

Sinne-beeldt.
Eenen Vorst aen een tafel, omcinghelt met vele Edelmans: boven syn hooft een scherp zweirt, hanghende aen eenen syden draet.

Noyt en hebben hier naer lust,
Vorsten sonder vreese rust.

S'Koninghs tafel vol van spysen,
Als Fisanten en Patrysen.

En versien met menigh fles,

Preest ghy lest-mael Damocles.

[p. 44]

 

De trouwanten die hem eeren,

 

d'Edel-heeren die hem kleeren,

 

Synen kostelycken throon,

 

Synen Scepter, syne Croon:

 

Syn landouwen, hoven, dreven,

 

Hebdy lest-mael hoogh verheven,

 

Met syn heerschappy en gelt,

 

Dat hem iaerlycx wirdt ghetelt.

 

Dat alleen de hooghe machten,

 

Hier gheluckigh zyn te achten,

 

Hebt ghy Damocles gheseyt,

 

Doen ghy hebt den Vorst ghevleyt.

 

Maer wat kan ick nu bemercken?

 

VVat zyn dat voor wonder wercken?

 

Eenen Sabel aen een draet,

 

Die verandert uw' ghelaet.

 

't Purpur roodt schiet van uw' kaecken,

 

Ghy en wilt gheen spys meer naecken,

 

Nievers in en vindt ghy smaeck,

 

Gheen ghenoeghte, gheen vermaeck.

 

M'hoort u kermen, ende suchten,

 

Geerne soudt ghy nu ontvluchten

 

Dese tafel, vrees en pyn,

 

Ghy en wilt gheen Vorst meer zyn.

 

Keyser, Koningh, Prins verheven,

 

Voor wie dat de menschen beven,

 

Hier af-houden hunnen hoet,

 

Ende vallen nêer te voet.

 

Om wie dat veel rappe Slaven,

 

Pagiens, en Lakijen draven,

[p. 45]

 

VViens tafel altydt is,

 

VVel versien van lecker dis.

 

Men sal met u lieden spotten,

 

Als met Narren, als met Sotten,

 

Soo-er maer en wordt ghesyt,

 

Dat gh' hierom gheluckigh zyt.

 

O! het zyn maer dwaese wercken;

 

VVant gheen uer en kan ick mercken,

 

Oft den Sabel hier ten thoon,

 

Die hanght boven uwe kroon,

 

Midden in de vrolyckheden,

 

In de Hoofsche wulpsigheden,

 

Kompt de Doodt somwylen aen,

 

Die u doet het hooft af-slaen.