De hazen en andere gedichten

[p. 56]

Beestje

Terwijl ik over je schrijf, landt
een beestje ter grootte van het oog
van een naald op mijn papier, laat
twee vliesdunne vleugeltjes tevoorschijn
vanonder een minuscuul notebruin
schildpadlijf, doet ze weg en beweegt
nooit meer, ook niet als ik er zacht
tegen tik. Dan rolt het om, al drastisch
stijf.

Dit is jouw boodschap, denk ik, aan
mijn slechter ik. Als deze dag al zo
van wal wil, is het beter de moed maar
voetstoots op te geven. Misleid.
Als ik ophoud te kijken, begint geheimzinnig
of geniepig kruipen. Om welke reden ook wil
iets herleven. En iets brengt zijn bestaan
ter tafel door doodsangst of gewoonte
gedreven. Alles trek ik me aan:
dood zijn of bewegen.