De vrede
(1839)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
I.
Wee den lande,
Dien de heilige eendragt vlugt!
Wee den lande,
Waer verdelgende oorlogszucht
Vrede en broedermin verbande!
De geest des Vaderlands steeg opwaert, door de wolken,
Tot voor den troon des lichts, en zuchtte tot den Heer:
‘Bestaet er dan voor 't ryk van deze onzaelge volken
Geen' enklen stond van rust, geene ademhaling meer?
En is daer eeuwig 't wit, waer vuer en zwaerd en dolken
Op mikken, als de kryg slaet in Europa neêr?’ -
- En eene stem doorklonk het ruim van hooger spheer:
Wee den lande,
Dien de heilige eendragt vlugt!
Wee den lande,
Waer verdelgende oorlogszucht
Vrede en broedermin verbande!
| |
[pagina 2]
| |
‘Ja, de eeuwen golfden aen, als uit een' poel gestegen,
En vloden, overlaên van dwang en haet en moord;
En telkens als de twist het zwaerd had aengeregen,
En volkren, op elkaêr verhit, had aengespoord
Om 't ingebeelde regt te staven door den degen,
Sloeg hy zyn wapentent in 't diep rampzalig oord.
Zocht Romer of Barbaer den roem of roof der aerdeGa naar voetnoot(1),
Stond een oneerlyk vorst naer 't regt van Land of StadGa naar voetnoot(2),
Of stortte Godsdiensthaet op 't menschdom dat ontaerdeGa naar voetnoot(3),
Of klom gewetensdwang de hel uit die hem baerdeGa naar voetnoot(4);
Zy allen snelden dáér, om wraek of prooi of schat,
En hielden er den grond van 't bloed der onschuld nat.
Of woelde een bandloos volk, vervoerd tot koningsmoorden,
En stroomde 't over de aerd van uit zyn gruwelnest,
Zyn eerste golf brak door tot op dezelfde boordenGa naar voetnoot(5).
En wou de grootste held waervan ooit volkren hoorden,
Door schikbren reuzenstryd zyn noodlot zien gevest;
Hy daegde Europa's magt alweder in deze oorden,
En schokte door zyn' val 't aloude krygsgewestGa naar voetnoot(6)!
| |
[pagina 3]
| |
Dus woede daer de kryg met al zyne yslykheden:
De vreemdling joeg de vlam in de overmande steden,
En waer hy 't veld doortrok, daer bleef een bloedig spoor.
Zyn woestheid vond vermaek in de oogsten te vertreden,
En 't stallen van zyn ros in kerk en tempelkoor!’ -
- En weder klonk de stem de ruime spheren door:
Wee den lande,
Dien de heilige eendragt vlugt!
Wee den lande,
Waer verdelgende oorlogszucht
Vrede en broedermin verbande!
‘Dan, eindelyk mogt een strael van hoop den storm doorbreken:
De tweespalt, in het hart des landzaets-zelve ontsteken,
Verkoelde, en bitse wrok gunde aen verzoening plaets.
Maer naeuwlyks daegt het licht, of zie, de geest des kwaeds,
Beducht of hem zyn prooi voor altoos ware ontweken,
Spuwt weder uit zyn krocht de vlam des ouden haets.
o God des Vredes! hoor, uit de ondermaensche dalen
Het smeekgebed eens volks in uwe ontferming aen!
Verdryf den woesten kryg uit zyn gescheurde palen;
Vergoed hem 't snerpend wee sints eeuwen doorgestaen;
Verleen een' stond van rust, - o laet hem ademhalen!
Of mag het slechts ten prys van eeuwgen twist bestaen,
Vergun hem 't heil des grafs, en laet zyn' naem vergaen!.....’
| |
[pagina 4]
| |
De geest des Landes zweeg. - En aen de nieuwe glansen,
Die stroomden van den troon der Godheid om hem heen;
En aen den mildren toon van 't licht der aethertransen,
Was 't of der heemlen Heer zyn beê genadig scheen.
Hy steeg ter neêr in 't ryk voor wiens behoud hy waekte,
En daelde er in den kring, den schutsraed van het land,
Alwaer zoo menig hart een' zachten invloed smaekte.
Een heuglyk raedsbesluit, verzoenings offerand,
Klonk door der wetten tempelwand,
En - 't outer van den Vrede blaekte!
|
|