Gedichten

[p. 413]

Lindor.

Het was een genoegen om zien, hoe hy minde:

Haer byzyn verkwikte hem, deed hem zoo goed!

Haer oogslag doordrong hem en boorde tot in de

Verborgenste bronnen van 't bruisende bloed.

Eens zeeg op zyn' boezem haer voorhoofd, als tevens

Zyn lip op dat voorhoofd in vuer nederviel.

Dat was de gelukkigste stonde zyns levens,

Zyn stoffelyk wezen werd loutere ziel.

Nadien rees een onweêr in 't binnenst zyns herten;

De twyfel, een geesel der hel, werd zyn lot.

Hy wilde den wenk der Voorzienigheid tarten,

Maer stortte ter neêr als geslagen door God.

Nog werd hy gered en hy kwam tot haer weder,

Maer weinig hervond hy van 'tgeen hy bezat;

Hy bood haer zyn hert, ongeschonden en teeder,

En kreeg eene plaets - op dit yskoude blad.