|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Verhalende poezy.
De Vlinder.
Mais adieu l'aile d'or, pourpre, émail, vermillon,
Quand l'enfant a saisi le frêle papillon,
Quand l'homme a pris son espérance.
‘Waerom toch, lieve knaep, dat zuchten?
Waerom die tranen op uw wang?
Zeg, hadt gy eenig leed te duchten?
Maekte u een vreemd verschynsel bang?
| |
| |
Of toonden u de honigbyen,
Dat wie tot roovery haer naekt,
Niet strafloos haren nektar smaekt?
Of doet een laekbre mensch u schreijen?
Of gingt gy, waer de haegroos bloeit,
En heeft de doorn uw' lust besnoeid?
Och! de onschuld zelf, by haer genugten,
Heeft vaek een' strafbren doorn te duchten! -
Zeg, lieve knaep! waerom dat zuchten?’
Het knaepje sprak geen enkel woord:
Met d'elboog op een' boomstam leunend,
En 't hangend hoofd dus ondersteunend,
Ging 't in het nokkend weenen voort.
Een arm hing droef hem langs de leden,
En dikwyls staerde 't naer beneden,
En telkens, dat het op den grond
Zyn oog sloeg, zichtbaer diep bewogen,
Borst hem een nieuwe traen uit de oogen,
Een nieuwe zielzucht uit den mond.
In 't einde zyne wangen droogend,
Zyn' tranenvloed te stillen poogend:
‘Neen, vader, wat my dus ontstelt,’
Dus stamelt het, ‘en my doet schreijen,
Is geenszins vrees voor spookeryen,
Noch hangelsteek van honingbyen:
Aen bytjens deed ik nooit geweld,
En 'k wist reeds van in vroeger dagen,
Dat roozen scherpe doornen dragen.
Maer wat my wel te regt doet klagen
Is daer die worm, daer op het gras,
| |
| |
Die thans van leelykheid doet schrikken,
En nog vóór weinig oogenblikken
Een weêrgâloos schoon diertje was.
Zoo ligt als adem zag ik 't zweven
Op gazen wiekjes, fyn geweven;
Die wiekjes flikkerden als goud,
Op 't wit der lelie neêrgedauwd;
Noch glans, waerop gesteenten roemen,
Noch al de kleurpracht van de bloemen,
Was by zoo 'n vederprael te noemen.
Het rees en daelde en dwaelde in 't ruim,
En zeeg nu op een bloempje neder,
En vloog dan naer een bloempje weder,
En 't scheen, of 't in een' dartlen luim
Zyn vreugde schiep, om zonder poozen
De schoonste bloempjes teêr te kozen. -
Door iets zoo liefs, zoo ongewoons,
Zoo schittrend, zoo verrukkend schoons,
Gansch in bewondring opgetogen,
Voldeed my eerst de lust der oogen;
Maer ras door andren lust verhit,
Wyl me een te sterk verlangen griefde,
Wilde ik het voorwerp myner liefde,
Het edel diertje in myn bezit.
Ik volgde het in 't onbestendig
En slingrend dwarlen, hupplend na;
Maer al myn streven, hoe behendig,
Kwam by zyn' vluggen zwier te spâ.
Ja, telkens dat ik 't van de tippen
Van bloem of blad te nemen docht,
| |
| |
Zag ik 't aen myne hand ontglippen
Als schaduwschyn of dunne locht. -
'k Was eindlyk moede en afgeronnen,
En zeeg wanhopend in het gras;
Maer 'k had den lust toch niet verwonnen,
Die my in 't hert geslopen was.
't Verlangen was nog even vurig,
En 't diertje volgde ik nog gedurig
Met de oogen na, waerheen het vloog.
Ik dacht, het zou zich nu verbergen;
Doch neen, het bleef my onder 't oog,
En, of het nu myn' gloed wou tergen,
Het kwam my naêr en nader by,
En zwierde en dwarrelde aen myn zy.
En zie! daer kroont het myn verlangen,
Daer vlyt het op myn knie zich neêr.
Ik gryp... en 't diertjen is gevangen;
Neen, thans ontglipt het my niet meer!
Voor geene vreugd, geen goed van 't leven
Had ik deez' dierbren stond gegeven!
Ik vierde myn verrukking bot,
En smaekte een oogenblik 't genot,
Dat 's hemels englen smaken moeten,
Als ze eenen nieuwen engel groeten.
Ja, meer gelukkig dan een vorst,
Drukte ik myn' schat aen myne borst,
En 'k wou nu ook myn' lust verzaden
Met in zyn' glans myn oog te baden:
Ik open myne hand, en staer...
En... 'k walg van afkeer, want... zie daer...’
| |
| |
Hier wees het knaepje naer beneden,
Maer kon niet voort in zyne reden;
En wat het dus ontsteld bekeek,
Was iets, wat aen een' worm geleek:
Een vlinder met geknotte vlerken,
Waerop geen waes meer was te merken.
‘Myn zoon!’ dus riep de vader uit,
‘De les, die uw verhael besluit,
Is ligt niet vatbaer voor uw jaren;
Doch hoor wat ik u zal verklaren:
Uw vlinder is het levend beeld
Van ydle schoonheid, en 't berouwen,
Dat thans uw borst schynt te benauwen,
Is vrucht, die drift en wellust teelt!’
1833.
|
|
Auteursrechtvrij
