Gedichten

[p. 125]

De Ontmoeting.

Nog zie ik haer altoos, omringd van haer vrouwen:

De schoonste onder haer stond zy midden den kring,

En was eene schittrende zon om aenschouwen.

Ik stond slechts van ver, daer de vrees my beving.

My roerde en doorbeefde een wellustig benauwen,

Wanneer hare glans door myne oogleden ging;

Doch, even als mogten my vleugelen voeren,
Voelde ik my gedwongen de snaren te roeren.

Maer wat ik dien stond heb gevoeld en gezongen,

Dat zoek ik vergeefs, en verbeelding is zwak.

't Was of een nieuw zintuig, myn wezen doordrongen,

De heilige tael van het hertgevoel sprak.

De ziel was 't, die lang en te hevig bedwongen,

Op eenmael door al hare windselen brak,

En toonen vond, die in haer grondeloosheden
Lang ongemerkt sliepen en thans haer ontgleden.

[p. 126]

 

En als nu de harpsnaer reeds lang had gezwegen,

 

En als nu allengs my de ziel wederkwam,

 

Dan zag ik een vlam op haer wangen gestegen,

 

En tweestryd van liefde en van schaemte in die vlam.

 

Ik vloog in verrukking de hemelen tegen,

 

Wanneer ik de zoetste der woorden vernam. -

 

O, ginder, daerboven, by zaliger kooren,

 

Kan ik maer die woorden, dien toon weder hooren!

 

 

 

‘'t Getrouwige hert, dat, in onrust verloren,

 

Nog stil en bescheiden, zich matigt in druk,

 

Weet niets van zyn waerde, die my kan bekoren;

 

Zyn' adel verkies ik voor 't blinde geluk.

 

't Benydbaerste lot zy den schaemle beschoren!

 

Dat liefde de bloemen der liefde slechts plukk'!

 

De kostbaerste schat is voor 't hert, dat hem smaken,

 

En met hem, weêrkeerig, gelukkig kan maken?’

1846.