|
| |
| |
| |
Het Kind des Velds en het Kind der Stad.
Kind van het veld! als veldlucht vry,
En als het zonlicht schoon zyt gy!
Bedauwd door geurgen morgendrop,
Gekweekt in bloemen als de bie,
Gevoed met maetzang op de knie,
In slaep gewiegd op 't windakkoord,
Dat Juny in de wouden hoort;
Ik zing van u! - hoe gaerne zing
Ik van zoo'n lief en aerdig ding!
Kind van de stad! Voor u myn zucht;
Een huisdak is uwe open lucht,
Een bont karpet uw grastapeet,
Een straet uw landweg wyd en breed,
Uw hupplend vee het voetgestamp
Van krygsliên, uw best licht een lamp.
| |
| |
Door smook en niet door bloem en blaên
Van boomen lacht de zon u aen.
Ik zing van u in rouw. Wie kent
In iets zoo liefs zoo veel ellend'!
Kind van het veld! uw kleine voet
Treedt over de aerdbes rood en zoet;
Ik volg u, om 't gebloemt' te zien,
Dat meest behaegt aen nyvre bien,
De struik, waerop de lyster kweelt,
Wen ze aen haer jongskens voedsel deelt,
Het hol beneên de braem gewroet,
Waerin de haes zyn kleinen voedt,
De balsemende cel, bekroond
Met mos, waerin de hommel woont,
De beek der weî, de koele bron,
Waer 't vischje spartelt in de zon,
Het nestje, waer de vink in broeit,
Dat met den boom schynt meêgegroeid,
En andre wondren, waer myn lier
Geen tael voor kent, die hen versier'.
Kind van de stad! voor u, ach! had
Natuer, zoo mild, noch bloem noch blad.
Een berkmei is uw gulden vrucht,
Een vlieg is gansch uw biënvlugt,
Uw vogel zit zyn leven lang
Gelyk uw haes in een gevang.
Uw fruit, geplukt, wordt by het pond
| |
| |
Te koop gevoerd de stede rond.
Geen roozenstam met geurig blad
Doorwademt ooit uw wandelpad;
Geen vogelzang, maer schor gerucht
Van trom en kar doorkryscht uw lucht,
By 't wild geschal, dat op de straet
Uit ongebondenheid ontstaet.
Kind van het veld! als 't jonge hoen
Zie ik u hupplen in het groen;
Blyde als de vogel, die zyn vlugt
Het eerst beproeft op lentelucht;
Hel als het zonlicht opgegaen
By 't luide kraeijen van den haen.
Nu loopend, springend in de streek,
Nu vischjes vangend in de beek,
Nu draeijend, als een wiel gezwind,
Nu de echoos wekkend in den wind,
Nu klimmende, en alleen uit spel
Op hoog geboomt': - het doet u wel
Te zitten, waer 't gevogelt' maer
Zyn' troon zet zonder lyfsgevaer!
Kind van de stad en woelge straet!
Bedrog en leed volgt, waer gy gaet;
Voor heuvlen langs uw steenen paên,
Vindt gy slechts hooge muren staen,
Waerover dikke koolsmook hangt,
Die als een rouwkleed u bevangt,
| |
| |
En alles sluit u af, o kind!
Te saem van zon en dauw en wind.
Of oefent ge u de voetjes wat
Zy slibbren op uw hobblig pad,
En kar en voerman, die er rydt,
Vermanen, dat ge u telkens mydt.
De handel stuwt er ieder ding
Naer zelfzucht in een' wentelkring;
Terwyl de mensch by spel en wyn
Vergeet, wat slaep en daglicht zyn.
Die stroom is voor uw boot te fel,
Daer vaert de sterke kiel slechts wel.
Ontvlied, kind lief! ontvlied de stad:
Gezondheid is geluk en schat;
In elke bloem der velden is
Een les of een geschiedenis;
Op elke grasscheut voor uw' voet
Staen woorden, die, eens wel bevroed,
Van de aerde u leiden kunnen tot
Verblyding, zaligheid en God.
|
|
Auteursrechtvrij