Gedichten

[p. 117]

Te vreden met weinig.

Te vreden met weinig, en blyde met meer,
Wanneer ik bezocht word door zorg of door zeer,
Flus jaeg ik ze heen, waer myn oog ze bespied'
Met sap in de kan en een vaderlandsch lied.

Zoo haest eene smert komt, dan denk ik altyd:
De mensch is een stryder en 't leven een stryd;
Myn vreugdige luim is myn schat en myn heil,
En vryheid myn leen, voor geen' wereldvorst veil.

Was ooit my beschoren een jaer van verdriet,
't Weêrstond aen een' avond van makkervreugd niet!
Wie, donder! gekomen aen 't eind' zyner baen,
Bekreunt zich des wegs, dien hy af heeft gedaen?

't Geval moge struiklen en wanklen, 't is blind;
't Zy tegen of voor my, ik acht het als wind!
Koom' weelde of kome arbeid, koom' blydschap of pyn,
Myn weêrwraek zal altoos: ‘Wees wellekom’ zyn.