|
| |
| |
| |
Vlaenderen.
Inleiding tot een onuitgegeven dichtstuk.
Natuer schonk aen het jong des adelaers
De forsche wiek, om door de wolk te dringen;
Zy schonk aen de opgebloeide jeugd des jaers
Den nachtegael, om 't morgenlied te zingen;
Zy schonk 't penseel aen grootsche kunstenaers,
Om zielen tot bewondering te dwingen;
En my gaf zy de cither in de hand,
Om de eer te melden van het vaderland!
Wie leent myn' geest de wiek der adelaren!
Wie leert myn snaer der nachtegalentoon!
Wie schenkt myn hand 't penseel der kunstenaren,
Tot eene taek, zoo heerlyk en zoo schoon!
| |
| |
Te vaek ontwyd zyn, Dichtkunst! uwe altaren,
En zoo ik mede, onwaerdig muzenzoon,
Te stout mogt tot uw heiligdommen naderen,
Wyt zulks der drift voor myne aenbeden vaderen!
O vaderland! o Belgie! in den krans
Van kostbre peerlen, die in hellen glans
Uw' naem omflonkeren als glorielichten,
Blinkt eene, voor wier gloed alle andre zwichten:
Ze is als de zon van uwen sterrenkrans,
En dus tot haer moet zich de lofzang rigten.
Haer naem klinkt schoon, als die eens grooten mans:
Menapië weleer, en Vlaendren thans!
Menapië weleer, o ja, die beemden,
(Schoon zy reeds lang naer paradyzen zweemden,)
Die daer, gelyk een zee van golvend graen,
In vruchtbren bloei en ryken wasdom staen;
Die eeuwen her den opgetogen vreemden,
Gelyk een wonder, met verbazing slaen:
Die waren, eer zy hooger licht aenschouwden,
Slechts diepe en metelooze, donkre wouden.
En zy, die eens in pracht en weelde, schier
Al hare zustren mogten overwinnen,
De steden vol van woeling en getier,
Die met een kroon van hooge torentinnen
Daer nu nog pryken, altyd prat en fier,
Gelyk het past aen vroeger ryksvorstinnen,
| |
| |
Die rezen op uit wier en waterplas,
Met eeuwgen mist omgord en doodsch moeras.
En daer dat volk, dat uit zoo 'n nest van meeuwen
Een Eden wist te scheppen, dat, bezield
Door vlyt en handelzucht en moed van leeuwen,
Een' stond de toorts der volksbeschaving hield;
Dat slechts door weelde ontaerd, in latere eeuwen
Voor de overmagt van andren heeft geknield; -
Dat volk sproot uit een' reuzenstam van helden,
Zoo woest, maer zoo geducht als hunne velden.
Geducht van wien?... Van Romes wereldmagt!
Ja, hy die, van de koele wester stranden
Tot aen den morgengloed der ooster landen,
Den volkeren uit Rome keetnen bragt, -
Die Cesar week, als voor een' schrikbren nacht,
Uit deze streek met rood bebloede handen,
En 't plekje gronds, dat ons tot wieg verstrekt,
Bleef van den klauw des aedlaers onbevlekt.
Zy mogten wel, die schittrende barbaren,
Die al te lang des aerdryks geesels waren,
Zy mogten wel een' stond, als plonderscharen,
Met zwaerd en vlam zich werpen op het land,
En dekken heel de grens met bloed en brand,
En brengen jeugd en ouderdom van kant,
En rooven 't vee, als hongerige wolven,
Vaek hebben ze er hun eigen graf gedolven.
| |
| |
Zy mogten... stil! - wy zyn in 't heilig woud,
Gewyd aen Wodan, God der oorlogsdrommen.
De honderdjarige eiken ryzen stout,
Zoo wyd men ziet, als levende kolommen
Eens ruimen tempels, door natuer gebouwd,
Omhoog, met eene kruin van groene dommen,
De zon heeft nooit door zulk een dak geboord,
Waerin de storm soms aeklig wordt gehoord.
1842.
|
|
Auteursrechtvrij