Gedichten

[p. 77]

Aen myne Egade, met ‘De bloemen myner lente.’

Virginie, dees lentebloemen
Hebben niets om op te roemen,

Niets, dat kenners aendacht boeit;

Maer de kiem, waeruit zy sproten,
Lag my diep in 't hert besloten,

En daer zyn zy teêr ontbloeid.

'k Bied ze u, niet als kostbren bloesem,
Maer als telgen van een' boezem,

Die voor u slechts jaegt en gloeit.

Neem ze, niet als wondre vruchten,
Maer als teelt in zachte luchten

Op uw eigendom gegroeid.

1839.