|
| |
| |
| |
Het Klavier.
AEN DEN HEER E. TEMMERMAN.
Oui, je le crois, quand je t'écoute
L'harmonie est l'âme des cieux.
De Lamartine, Harmonies.
Kunstenaer! wanneer uw vingeren,
Zwevende over 't glad klavier,
Toonen door elkandren slingeren,
Weet ge, dat in uwe akkoorden,
Als in wondre tooverwoorden,
Dan een tael zich hooren laet,
Die ons hevig kan ontroeren
En den geest aen de aerde ontvoeren,
Maer die 't hart alleen verstaet?
| |
| |
'k Wandel, in de lentedagen,
Dikwyls langs het open veld,
Naer het koele westen snelt.
Langs de groen bewassen zoomen
Hoor ik 't murmlend beekje stroomen,
Dat al kabblend henen vlugt;
En by 't somber avondnaderen
Ruischt de westwind door de bladeren,
Treurig, als een diep gezucht.
Of de halsbel, in de verte,
Klinkt by 't loeijen van het vee,
Of de tortel klaegt van smerte,
En met haer klaegt de echo meê.
Of, gelyk een levend orgel,
Zingt, met onvermoeibren gorgel,
Filomeel de vooglen voor,
Die met haer het bosch bewoonen,
En de vloed van hare toonen
Stroomt de breede wouden door!...
By die duizend maetklankwyzen,
By die stemmen der natuer,
Die uit dank ten hemel ryzen,
Als de smook van 't outervuer,
Treft me een zalig zielsverrukken,
Door geen woorden uit te drukken;
| |
| |
En wat my alsdan vervoert,
Wat me in hooger' kring doet zweven,
Voel ik, kunstnaer, weêr herleven,
Als uw hand de snaren roert!
Ja, wanneer uw vlugge vingeren,
Zwevende over 't glad klavier,
Toonen door elkandren slingeren,
Dan ontstaen uit uwe akkoorden,
Als uit wondre tooverwoorden,
Beelden, nu eens overschoon,
Dan eens somber, of ontzettend,
Of vertroostend, of verplettend,
Naer de wending van uw' toon!
't Is soms lief als 't appelblozen,
Waerin zich de boomgaerd tooit,
Of als bloesem van de roozen
Zacht op leliensneeuw gestrooid!
't Is soms zwart als nachtlyk duister,
En soms klaer als zonneluister
't Zyn soms zomeravondluchten,
Waerin zuidewinden zuchten,
Of 't is 't stormen van d'orkaen!
Ligte noten, blyde toonen
Schildren 't hupplen van de jeugd,
| |
| |
Of den marsch van heidenzonen,
Of het schertsen van de vreugd.
Trager maetgang, angstig stenend,
Schetst een hert, dat zuchtend, weenend,
Kermt om een ellendig lot;
Of een teêrder klankenmengelen
Leert ons de eeuwge tael der engelen,
Dikwyls als de galmen stroomen,
Ongekunsteld, lief en teêr,
Zie ik als in zachte droomen,
Lang verleden dagen weêr.
Hoop en vrees van vroeger leven
Komen voor myne oogen zweven;
Soms houdt my de vreugd geboeid;
Maer meest voel ik op myn wangen
Eenen traen van weemoed hangen,
Die voor vroeger rampen vloeit!
Zeg my, kunstnaer, wat 's de reden
Van de kracht dier melody?
Kunt gy het geheim ontleden
Van uw kunst, uw harmony?
Neen! - natuerlyk is uw spelen,
Als de zang der filomelen,
Als het suizen der zefieren
Door de kruin der populieren,
Als het murmlen van de bron!
1836.
|
|
Auteursrechtvrij