Gedichten

(1856)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus



[pagina 26]
Verjaring. Dertig jaren zyn daerheen, Sints my 't eerste licht bescheen! Wat al stormen, o myn hart! Hebt gy moedig reeds getart; Wat al doornen, sints dien stond, Hebben, bloedig, u gewond! Juicht gy in uw noodlot niet, Dat de tyd snel grafwaerts vliedt, En dat ge op des levens baen Zoo veel wegs hebt afgedaen? Vraegt gy niet als een genâ, Dat ras 't uer der toekomst sla?... ja. Maer de neevlen op deze aerd' Waren soms ook opgeklaerd, En na 't onweêr en d' orkaen Loeg de zon u soms eens aen;
[pagina 27]
Onder doornen scherp en boos Pronkte ook wel een frissche roos, En by 't oopnen van haer' knop Stilde soms uw droef geklop; - Zoudt ge op 's levens kronkelpad Voor die bloem, waerop ge eens tradt, Voor die zon, die u bescheen, Wenschen om terug te treên?... neen. Maer, myn hart! gy werdt gevoed Door den reinsten, teêrsten gloed, Waer het englendom op roemt, En die de aerde liefde noemt; Nimmer vondt ge een' maegdenlonk, Waer voor u die gloed in blonk; En zoo God, met u begaen, Nu nog op uw stroeve baen, Een' der sterflyke englen zond, Die haer lot aen 't uw verbond, Die u minde, en met een' lach Op de rest uws levens zag?... ach! 1835.