Gedichten

[p. 15]

By den schielyken dood van een zesjarig Meisje.

Et, rose, elle a vécu ce que vivent les roses, L'espace d'un matin.
Malherbe.

Een zeldzaem bloempje, lief en frisch,

Staet, by het zachte morgendauwen,
Zyn teedre bladertjes te ontvouwen,

Daer 't reeds de roem des bloemhofs is.

En wyl het bloempje dus zyn' knop

Ontplooit, om haest in glans te pralen,
En 's kenners lofspraek te behalen,

Staet, met de zon, een onweêr op.

En wyl het onweêr bliksems teelt,

Daelt eene onzichtbre Godheid neder,
En - 't bloempje vindt men niet meer weder. -

Dit 's, lieve Pulcherie, uw beeld!...

[p. 16]

 

Ja, tengre bloem! voor wie deze aerd'

 

Geen' prys bezat, gewis een engel,

 

Geen andre rukte u van uw' stengel,

 

Want gy zyt God en englen waerd!

 

 

 

Ons tranen vloeijen voor u neêr;

 

Maer gy, gy roept van uit uw reijen;

 

‘Onnooslen! hoe, wat durft gy schreijen?

 

Is 't schoonst gebloemt' niet voor den Heer!’

Maert, 1832.