|
| |
| |
| |
Derde lierzang.
| |
| |
Aen Antwerpen.
Toen ik u laetstmael zag!
Gy trokt uw muren uit, naer 't lommer van den velde,
En waert gedoscht in feestgewaed,
En droegt den lach op 't lief gelaet.
De wemelende drang van uwe ontelbre kindren
Scheen me als een digte zwerm van bontgewiekte vlindren,
Die zich in 't geurig ruim der lentelucht verheugt,
En 'k sprak: hier woont nog heil en volksgeluk en vreugd!
| |
| |
En 's avonds, nêergezeten
Zag ik een schouwspel dat geen dichter kan vergeten.
De maen, in reinen zilverglans,
Hing statig aen d'azuren trans,
Zich in het effen vlak des breeden vloeds te spieglen:
Ik zag op deze vlakte een bosch van masten wieglen,
Waermede elk werelddeel alhier zyn schatten bragt;
En 'k sprak: hier vloeit nog steeds de bron van weelde en pracht!
En, luistrende om my henen,
De tael van 't vaderland,
Die aen dit schouwtooneel haer maetgeluid mogt leenen.
Zy, lievelinge van uw zoons,
Had op hun tong iet ongewoons,
Want allen scheen de ziel des dichters ingeboren,
't Zy veder of penseel of beitel hun behooren.
My trof hun beeldenspraek, gelyk een krachtig lied;
En 'k sprak: hier ryst de zon van Vlaendrens kunstgebied!
| |
| |
Van myn verbeeldingskracht,
Gelyk een smeulend vuer waerin de winden spelen.
En 't uer van eenzaemheid en rust
Vond my, myns zelven onbewust,
De dichterharp in hand, waerlangs myn vingren vlogen.
En 't was my of 't gordyn der tyden voor myne oogen
Zich opschoof, en 't verlêen daer voor my open lag.
Herinring, koom, herhael wat myn verbeelding zag!
Waer Vlaendrens landstroom, even
Daer lag en breed moeras, met wier en lisch omgeven.
De vale padde en gladde slang
Die nestelden daer eeuwen lang,
Te zamen met de meeuw, die 't digte riet bewoonde;
Wanneer zich eindelyk een plekje gronds vertoonde,
Verheven boven 't nat en voor den stroom beschut:
Een visscher vond het plekje, en bouwde er eene hut.
| |
| |
En eeuwen, eeuwen vlogen.....
Waer eerst dat hutje stond,
Verhief een trotsche stad haer torens in den hoogen.
En al wat ooit een volk genoot
Van 's hemels gunst, vloeide in haer schoot,
Gelyk een zegening, te samen. En de wereld
Beminde haer, omdat haer rykskroon was ompereld
Met ongeleend sieraed; omdat zy 't trouwe beeld
Van haren landaert was, - een vrucht van vlaemsche teelt!
Die 't vaderland ten top hervoerde zyner fame.
Al vroeg werd de overvloed haer deel;
En ridderspel en Landjuweel
Getuigden van haer glans. Haer burgers hadden vorsten
Tot schuldenaers, die zy ten feestdisch nooden dorsten,
En wie zy, voor de gunst die dus hun overkwam,
Beloonden, met de schuld te werpen in de vlam!
| |
| |
Het vuer der jeugd ontbrandde
Omgorde zy haer borst, ten bolwerk voor den Lande.
o! 't Was een schouwspel grootsch en schoon,
Te zien hoe ze een' heldhaftig zoon
Van Spanje weêrstand bood, schoon hy met duizendtallen
Van krygers haer besprong en beukte op hare wallen.
Te zien hoe lang en kloek zy kampte met den nood,
Eer zy den vrede koos dien de overmagt haer bood.
o! 'k Voelde me in verrukking,
Toen vroeger 'k haer den haet,
De woede en 't laeg verraed
Van d'onbezonnen Gal, steeds vlammende op verdrukking,
Zag straffen, met een heldenmoed
Die aen oud Rome denken doet!
't Was toen dat burgerdeugd haer vreesselyke krachten
Ontvouwde, en Frankryks waen in stroomen bloeds deed smachten;
Gelyk de boschleeuwin, die ongenadig woedt,
Wanneer 't haer welpen geldt, op gansch een vreemd gebroed!
| |
| |
Genoeg van krygstafreelen!
Was trotscher op een schat,
Die minder tranen kost en meer de ziel kan streelen:
Zy smeedde zich een gloriekroon
Van stralen, uit het eeuwig schoon
Van 't beeldende vernuft, wier glans nog nooit verdoofde.
De volkren staerden ze aen, als met ontdekten hoofde,
Want de eerbied van heel de aerd werd 't onbetwiste deel
Van de eedle bakermat der vorsten van 't penseel!
Het beeld dier vorsten zweefde
En 't was my of ik gansch
Ontroerd door zulk gezicht, van heilige aendrift beefde!
Ik merkte er een' in hun getal,
Met breeden hoed en kloek van stal,
Voor wien al de andren zich, als voor een Leenheer, bogen.
Zyn vonklende adlaersblik, gevestigd naer den hoogen,
Scheen door een stroom van licht der heemlen opgeklaerd.
Zyn naem? Men vraegt geen' naem vereeuwigd voor heel de aerd!
| |
| |
Dit 's, koningin der Schelde,
Dat ik uw kroost beschouwde in 't lommer van den velde;
Den dag, waerop ik by den rand
Was nêergezeten aen uw strand;
Den dag, dat ik verrukt, in 't midden uwer zonen
De tael der vaedren hoorde, in onvervalschte toonen.
Zoo schittrend staet uw beeld geteekend in 't voorheen.
En leed het van 't verderf der tyden niet? o Neen!
o Neen, gy bleeft die schoone
Die frissche telg van 't Noord,
Nog fier op haer geboort'.
Gy siert nog steeds de kruin met uw driedubble kroone
Van kloekheid, rykdom en van kunst.
Te trotsch voor gift van vreemde gunst,
Weet gy uw schatten steeds uit eigen grond te delven,
En zoekt de bron van heil nog immer in u zelven.
Uw grootsche kunstenroem, die luister uwes naems,
Uw zeden en uw tael zyn steeds nog louter vlaemsch!
| |
| |
Dreigt gy des vyands magt,
Met burgt en wal en gracht;
Nog ryst daer boven u die hooggespitste toren,
Verbazend als een kunstgewrocht
Van reuzen, statig in de locht.
Nog draegt uw grond den last dier breede stapelbouwen,
Waerin de volkeren hun schatten u vertrouwen;
Nog hebt ge uw handelbeurs, waerin uw rykdom zwol,
Nog hebt ge uw tempelen van kunstjuweelen vol!
Nog steeds in luister won,
Omringt gy thans uw wal met aerdsche paradyzen,
Waer lommerperk en dier en plant
Den lust u biên van 't morgenland.
En even of de kiel, gedragen door uw Schelde,
Niet spoedig meer genoeg langs hare golven snelde,
Hebt ge u een' weg gebaend tot aen Germanjes stroom,
Waerlangs uw handel zweeft op vleuglen van den stoom!
| |
| |
Doch wat zyn al die gunsten
Dat u beschoren blyft in 't schittrend ryk der kunsten!
Nog nooit is 't grooten Meesters geest
Van uwe kindren af geweest
En thans veel min dan ooit; want gy vermenigvuldigt
Nog immer in uw' schoot den kunstkring die hem huldigt;
En heden wyst gy fier op een vernieuwd geslacht,
Waer Rubens ziel in gloeit met al haer scheppingskracht!
Eene andre bron dan die waeraen ge u immer laefde;
Een morgen hoorde 't vaderland,
Verbaesd, een' juichtoon aen uw strand:
Het was een dichterkroost dat in uw schoot onwaekte.
Dat kroost, waerin de gloed van vroeger barden blaekte,
Zong liedren wonderschoon, als stemmen der nutuer,
Als galmen, opgewekt door ingeschapen vuer!
| |
| |
o, Laet hun maetgezangen,
Betoovrend als 't geschal
Myn' heeschen gorgeltoon, myn staemlend lied vervangen!
Door hen worde, in het pure goud
Der moederspraek, uw' lof ontvouwd
En uwen roem verbreid tot 's aerdryks verste boorden!
Ik leg de cither neêr, verrukt door hunne accoorden;
Den veegen bard gelyk, die 't voorhoofd buigt en zwygt,
Zoo haest een scheller toon uit kloeker borsten stygt!
Juny 1846.
|
|
Auteursrechtvrij