|
| |
| |
| |
Eerste lierzang.
| |
| |
Aen Gent.
De trotsche wereldstad, die koningen deed beven;
Gy zyt niet meer dat leeuwennest,
Dat wydgeducht gemeenebest,
Dat tot de volkren sprak, het hoofd fier opgeheven;
Niet meer de bakermat van Vlaendrens heldenmoed,
Niet meer de zetelplaets van weelde en overvloed.
| |
| |
Met alles wat de glans van heerschappy vereenigt;
Voorby, met al de wonderkracht
Van zelfbestaen en eigen magt,
Die eigen voorspoed schept en eigen onspoed lenigt;
Voorby, met eigen zede en aert en eigen pracht;
Voorby, gelyk het ryk van een verdelgd geslacht!
Ontrold werd voor het oog dier Neringen en Gilden,
Die elk, gelyk een legerschaer,
Het harnas gespten in 't gevaer,
En wilden wat was regt, en wonnen wat zy wilden!
Dit tuige Frankryks vorst, dit tuig' Bourgonje's huis,
Dit tuige 't veld voor Brugge, en dit de zee voor Sluis!
De glorie zyner eeuw, een keizer, werd geboren.
De tyden vloôn, sints hier ter steê,
Na lang en snerpend oorlogswee,
Het heilig vreêverbond van Neêrland werd bezworen.
o, Wie geeft u terug uw telgen van weleer!
Of ziet het vaderland ooit zulke helden weêr?
| |
| |
Die nimmer wederbloeit, wanneer zy eens ontblaêrde.
En in zoo menig staetsorkaen,
Is de uwe neêrgestormd, en ligt verwelkt ter aerde.
Al wat gy nog behoudt van uwe aloude faem,
En ongeschonden draegt, is uwe aloude naem.
o Gent! gelyk een spruit van adelyken bloede;
In de eerekroon van 't vaderland;
Gelyk de schoonste telg die 't schoone Vlaendren voedde.
Ik min u als 't gebloemt dat in uw tuinen bloost,
En 'k juich dat gy de wieg zyt van myn dierbaer kroost!
Van oude vlaemsche deugd en oude vlaemsche zeden.
Want gy vergat die tael nog niet
Die donderde in uw zegelied,
Of klonk in uw geboôn, of smolt in uw gebeden.
En uw gevoel voor al wat heilig is en schoon,
Spreidt gy nog in den glans der heerlykheid ten toon!
| |
| |
Het kenmerk van uw kroost. Aen wriemelende drommen
Verschaft gy 's levens onderhoud,
Het heilig werk, die myn van goud,
Die in uw luchtkring smookt uit honderd vuerkolommen!
Streefde Albion u voor, Europa's vaste land
Erkent dat gy de kroon der nyverheid nog spant!
U boven allen nog, in 't liefderykste plegen.
Gy hebt voor elk gezucht een hert,
En heul en troost voor elke smert,
Voor elken nood een wyk, voor elken ramp een zegen.
En in de feestzael zelfs, tot zang en dans getooid,
Wordt de aelmoes door uw hand, als bloesem, nêergestrooid.
Zoo heerlyk als by U? Wien vlecht zy ryker kroone?
Uw tempelen van hecht arduin,
Belaên met eeuwen op de kruin,
Zyn hun bestemming waerd, waerd dat de Heer er woone.
Zy wyzen aen het oog de blyken uwer gunst,
Die hen heeft opgesierd met peerlen van de kunst.
| |
| |
Laet ge in een heiligdom van marmren zuilen pronken,
Met pracht omkleed en majesteit;
Terwyl gy der Geregtigheid
Een puikjuweel der kunst, een' tempel hebt geschonken,
Waerop de vreemdeling in stomme aenbidding staert,
En zoo als Themis nooit er een bezat op aerd!
Dat nog aen 't vlaemsche bloed van vroeger' tyd laet denken,
Iets dat getuigt van manlyke eer.
En uwe dochtren! o, wanneer
Er sommige, onbewust, myn oog met wellust drenken,
Dan denk ik, daer myn blik in zoo veel schoonheid baedt,
‘Uw werk, o God van liefde! is godlyk inderdaed!’
o Gent! gelyk een spruit van adelyken bloede,
In de eerekroon van 't Vaderland;
Gelyk de schoonste telg die 't schoone Vlaendren voedde.
Ik min u, als 't gebloemt dat in uw tuinen bloost,
En 'k juich dat gy de wieg zyt van myn dierbaer kroost! -
| |
| |
U dreigend boven 't hoofd, verborgen onder roozen?
En schoon ge er ligt mogt in vergaen,
Is 't waerheid, ziet gy 't achtloos aen,
En is 't u een vermaek dat lokaes lief te koozen?
Is 't waerheid dat gy juicht by 't delven van uw graf?
Dit alles zy niet zoo, - dit keere uw schutsgeest af!
Gy zyt een kloeke telg van 't blonde en frissche Noorden!
En echter, zegt men, gy bemint
De zoelte die de zuidewind
Gelyk een stiklucht blaest uit zyn verpestende oorden;
En merkt niet dat zy 't gras van Vlaendrens beemden schroeit,
Wanneer ze er aen het zwerk geen donderwolken broeit.
Wat Frankryks hoofdstad teelt van wufte grilligheden,
Van zingestreel en valsche pracht,
Van schynvermaek, en zwier en dragt,
Van wulpsche dartelheid en laf verwyfde zeden.
Men zegt gy draegt haer juk als een geliefd sieraed,
En deelt den schimplach zelfs waermeê ze uw landaert smaedt!
| |
| |
Van eigen spraek miskent, om vreemden na te zingen;
Dat gy uw gouden moedertael,
Uit leeraerstoel en regterzael,
Als ruw en onbeschofd, misdadig laet verdringen,
En dat de dierbre, by de altaren biddend, zwygt,
Of slechts nog, ongetooid, ten stoel der waerheid stygt!
Dat men van vryen grond naer uitheemsch juk wil vlieden?
Dat men aen andren wetten vraegt,
En willig vreemde kluisters draegt,
Als men geboren is om zelve te gebieden?
Als men op eigen erf eene ongeleende tolk,
Een eigen tael bezit, het kenmerk van een volk?
Welhaest de gruwbre straf van die zich-zelv' verdelgen:
Om 't magtloos poogen, schimp en spot
By 't nagestreefde vreemde rot,
En smaed by nagebuer en vloek by eigen telgen.
Want die geen onheil ziet in laffe bastaerdy,
Is veil voor vlek en schande, en ryp voor slaverny!
| |
| |
De roos behoeft geen glans van blakende robynen;
De malsche wei, geen roozengaerd;
De blanke zwaen, geen pauwenstaert;
De fiere boschmonarch, geen bont van hermelynen!
En wat behoeft het schoon der maegd van Lei en Scheld?
Gewis geen vreemden tooi, die haer de leden knelt!
Hoe 't zuiden niets u biedt dan minderheid en snoodheid;
Dat ge in u-zelv' den ryksten schat
Van voorspoed en van heil bevat;
Dat ge een geschiednis hebt die glanst van eigen grootheid!
En dat uw gouden spraek reeds dan een' Maerlant vond,
Toen aen den boord der Seine een nieuwe tael ontstond!
Van al wat u omringt. Blyf trouw aen uw voorleden;
Blyf steeds uw' vlaemschen oorsprong waerd;
Wees vlaemsch van hert en vlaemsch van aert,
Wees vlaemsch in uwe spraek en vlaemsch in uwe zeden.
Uw roem en uw geluk vindt ge op dien weg alleen,
Met al de heerlykheid der dagen van voorheen!
| |
| |
U minnen als een spruit van adelyken bloede;
In de eerekroon van 't Vaderland;
U, als de schoonste telg die 't schoone Vlaendren voedde.
Dan bloeit ge eens als 't gebloemt dat in uw tuinen bloost,
En blyft ge, o Gent, de roem, de zegen van uw kroost!
April 1846.
|
|
Auteursrechtvrij