Het burgslot van Zomergem
(1840)–Karel Lodewijk Ledeganck–
Auteursrechtvrij
[pagina 25]
| |
Het burgslot van Zomergem.
| |
[pagina 27]
| |
[pagina 29]
| |
‘Clara! zyn de sleutelbossen
Van het burgslot hier gebragt?
Ik vertrouw die aen geen wacht.
O! 't zyn tyden van verwoesting,
En 't zal stormen dezen nacht!’
't Duister van een' winteravond
Hing reeds mistig over de aerd,
Toen graef Siegfried, grys van baerd,
Binnen trad met deze woorden,
En zich wendde tot den haerd;
Tot den haerd van een der zalen
In zyn breed gewelfd kasteel,
Dat, met valbrug en rondeel,
Prykte in Zomergem's waranden
Als een lommerryk priëelGa naar eind(1).
| |
[pagina 30]
| |
Nog geen lamp- of waslicht gloorde:
Slechts een smeulend mutserdvuer,
Vlammen schietend kort van duer,
Blikkerde, uit de breede haerdstêe,
Soms als weêrlicht op den muer.
En graef Siegfried's lange schaduw,
Die by elke vlam ontstond,
Danste dan de muren rond;
Daer hy, met gevouwen armen,
In het vuer te blikken stond.
‘Ja, 't zal dezen nacht nog stormen,’
Voer hy, in die houding, voort:
‘'k Heb een vreemd geruisch geboord,
En ik weet niet welk een rilling
My door al de leden boort!
Maer wat zit gy daer zoo eenzaem,
En het vensterraem zoo digt,
Clara! zonder vuer of licht?
En waertoe die zwarte sluier
Die u hangt voor het gezicht?
| |
[pagina 31]
| |
Treurt gy weder om uw moeder?
Och! haer loopbaen was volbragt.
Zie! 't is dezen zelfden nacht
Twintig jaer, sints ik haer schaekte
Uit haers trotschen vaders magt!
O! hoe knersde hy de tanden
Toen hy uit zyn torentrans,
By den heldren maneglans,
Op myn ros haer kleed zag wayen,
Nevens my en myne lans!’
By die woorden zweefde een grimlach
Op graef Siegfried's ruw gezicht;
Doch, zyn degen opgeligt,
Hield hy schielyk naer het venster
't Ras ontvlammende oog gerigt.
Ja, 't zal dezen nacht nog stormen!
'k Ril en huiver keer op keer;
Maer wat hoorde ik daer alweêr,
Even als 't getoon eens horens
Wedergalmen heinde en veer?
| |
[pagina 32]
| |
‘O! 't zyn tyden van verwoesting!
Niets is veilig op het land,
Sints die vlek van d'adelstand,
Sints die aertsscheim, Koen van RaepsburgGa naar eind(2),
Dag en nacht zyn strikken spant.
Daer hy, hoog en fier van houding,
Blank van huid en zwart van baerd,
Weet te slingren op zyn paerd,
Is hy, denkt hy, de eerste jonkvrouw
Van het gansche Vlaendren waerd.
Dorst hy niet, de trotsch vermeetle!
Daer gy zat aen myne zy,
By het laetst tournooyspel, my
Naer uw hand, o Clara! vragen?
Naer eene edelvrouw als gy!
Clara! stil en onbeweeglyk
Blyft gy als een beeld van steen.
Ik eerbiedig uw geween;
Maer wat blikkert daer als yzer
Dwars door uwen sluier heen?’
| |
[pagina 33]
| |
Siegfried stapte tot den sluier
En bleef digt er voren staen,
Doch hy roerde dien niet aen,
Want hy vreesde zyne dochter,
Als zy wegsmolt in getraen.
En hy sprak: ‘Ja, zoo verwaten
Is die basterd, en zoo stout
Dat hy op uw hart vertrouwt;
Als hadt ge ooyt, by schaersche ontmoeting,
Zonder blozen hem beschouwd!
Ziet gy, kind, dees forsch gespierde,
Dees myne onbevlekte hand,
Slechts aen God en Vorst verpand?
Eer ze uw hand legt in de zyne,
Eerder ploegt zy 't akkerland!
Ziet gy, kind, dit gouden zegel,
Vlaendrens leeuw op blauwen grond,
My door 's Vorsten gunst gejond?
Eerder drukte ik 't in myn hersnen,
Dan op zulk een echtverbond!
| |
[pagina 34]
| |
Ziet gy, jonkvrouw,’ - (En hy boog nu
't Hoofd den sluier zeer naby)
‘Dezen kop? Hoor, eer zal hy
Voor diens booswichts voeten liggen,
Eer dan gy aen zyne.... Ai my....!’
|
|