Bloemen mijner lente

[p. 112]

De broedermin.

In des aerdryks woestenyen,
Waer de sterfling op zyn' togt,
Dikwyls onder 't hevigst lyên,
Vruchtloos troost en hulpe zocht;
Dáér, by al de kronkelwegen,
In het dorre en stuivend zand,
Lacht een bloem hem lieflyk tegen,
Door de Godheid-zelf geplant.

Ze is een balsem voor het harte,
Door haer' ambrozynen geur;
't Oog, by 't foltren van de smarte,
Poost met wellust op haer kleur:
Naeuwlyks kan men haer genaken,
Of zy toovert op den zin
En doet rein genoegen smaken;
Hare naem is Broedermin.

[p. 113]

 

Broedermin! neen, al uw waerde,

 

Al het zoet dat gy ons schenkt,

 

Kent geen dwaze, die op aerde

 

Niet dan aen zichzelven denkt!

 

Doet het wee zyn tranen vlieten,

 

Niemand die zyn wangen droogt;

 

Mag hy blyde vreugd genieten,

 

Niemand die zyn heil verhoogt!

 

 

 

Maer in eedle vriendenkringen,

 

Waer gy uwen zetel sticht,

 

Woont de vreugd der hemelingen,

 

Daer al aerdsch genot voor zwicht.

 

Harten snoert uw band daer zamen

 

In een' zuivren, waren gloed,

 

Dien de deugd zich nooit kan schamen,

 

En die 't hart vereedlen moet.

 

 

 

De onuitputbre kunsttrezoren

 

(Waerdiger dan kostbaer goud)

 

Die het brein wist op te sporen

 

En in zich besloten houdt,

 

Worden daer, op uw bevelen,

 

Schatten die de vriendschap biedt;

 

Heil hem! die ze meê mag deelen,

 

Wyl hy schenkende geniet!

 

 

[p. 114]

 

De eenzaemheid moog heilryk schynen

 

Als haer Feith zyn bede rigt,

 

Dan, haer nut zal steeds verdwynen

 

Voor het nut door u gesticht.

 

Zy verbreekt met yzren handen,

 

't Snoer dat mensch aen mensch verbindt;

 

Gy omvlecht met zachte banden

 

't Hart dat uwen invloed mint.