Uit 's levens ernst en kluchten

[p. 219]

Een spreker die maar niet uit de war kwam.

Feroen woû zeggen: buitensporig,
Maar borenspuitig kwam er uit.
Een poging, om 't weêr goed te maken,
Had sporenbuitig tot besluit.
Nog bleef de man naar juistheid streven
En spuitenborig werd de klank; -
Toen zag hij af van verder pogen
En sprak: ‘Meneeren! 'k zeg u dank,

[p. 220]

 

Dat gij de daad hier voor den wil naamt;

 

Een goedheid, die uzelv' vereert,

 

Maar die ik toch ook wel verdiend heb,

 

Want 'k zeg het goed, maar 'k meen 't verkeerd.

 

'k Zal echter nu den mond maar sluiten.

 

Want naar een spreuk, zoo waar, als oud,

 

Die zeker al de heeren kennen,

 

Is spreken zwijgen, zilver goud.’