Leo de Groote
(1767)–Juliana Cornelia de Lannoy–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
Eerste tooneel.
Leo, Bazilius, Maximus, Flavius, Raadsheeren en Wachten.
De Keizer zit op den Rykszetel; de Raadsheeren zitten aan weêrzyden, en de Wachten staan achter denzelven.
Maximus.
Ja, 't Oosten juicht met recht, doorluchtig Opperheer!
Zie hier den grooten dag van onze blydschap weêr.
De Godheid, die, wanneer 't haar lust, het heil der menschen
Op aard-zelf ten top kan voeren, naar hun wenschen,
Vind goed dat deeze Staat op 't heerlykst zulks vertoon',
En plaatste u tot dat einde op Constantinus troon.
Die dag, dat feest verjaart, tot vreugd van alle uw Volken,
Wier vrolyk juichgeschal thans ryst tot aan de wolken:
Het zyn uw kinderen, die ge als Vader teêr bemint.
In welk een' zwakken staat de gryzaart zich bevind',
Hy sleept zich tempelwaarts, om voor uw dierbre dagen
Zyn laatste zuchten aan den Hemel op te draagen:
Hy roept zyn telgen toe: myn kroost, uw Keizer leev'!
Dit is de zegenwensch dien ik u stervend geef.
Zo frisheid, moed en kracht den jongling vreugd verwekken,
| |
[pagina 2]
| |
't Is meest omdat het u ten nutte kan verstekken.
De stamelende wensch der jeugd gaat hier naar uit.
De moeder, midlerwyl, hoe teder voor haar spruit,
Betuigt: 'k zou zelfs een deel van zulk een dierbaar leven,
Indien het mooglyk waare, aan Leo's dagen weeven.
En welk een wonder ook! Wat heils genieten wy
Sints gy verheven wierd tot de Opperheerschappy!
De Oostgoth word straks verpligt den vrede ons af te smeeken.
Het woest Wandaalsch gebroed vlucht uit Sardienjes streeken.
De tweedragt word gedempt, de zieledwang gewraakt,
Terwyl de welvaart bloeit en 't Ryk ontzagchlyk maakt.
Gelukkig tydsgewricht! verrukkelyke dagen!
Ach! konden we uwen loop, uw' snellen loop vertraagen!
Waarom in zo veel heil zo spoedig heengestreefd?
Het is of ons geluk u sneller wieken geeft.
Leef, Leo, dit 's genoeg; by zielen, zo verheven,
Is glori, rust en vreugd onscheidbaar van het leven.
Wat vreest men als het hart zyn heil in zich besluit?
Zulks maakt, in hooger trap, 't geluk der Godheid uit.
Leo.
Wat innig zielvermaak my zulk een taal doet smaaken,
Kan ik, doorluchte Raad, u naauwlyks kenbaar maaken.
Myn Volk, myn dierbaar Volk is dan zo teêr voor my!
Wat wonder dat myn ziel geheel verrukking zy?
'k Doe ook myzelv' dat recht: de wellust van myn leven
Bestaat in al myn zorg aan hun geluk te geeven.
Hoe zuiver 't hart moog' zyn, geen werkelooze deugd
Verwekt een' braav' Monarch tot een verheven vreugd;
Neen, zal hy inderdaad een eedle blydschap smaaken,
Het welzyn van zyn Volk behoort het uit te maaken.
Dat steeds die lieve taal, ô Hemel! my verrukk'!
Myn Volk is vergenoegd, ik smaak een waar geluk.
Maximus.
Die taal is 't edel hart des grooten Leo waardig.
Ook denk ik dat een Vorst zo deugdzaam, zo rechtvaardig,
| |
[pagina 3]
| |
Met die grootmoedigheid, die elk verrukt beseft,
Een bede toe zal staan die 't heil des Ryks betreft.
Gy kent ons hart, Mynheer, gy hebt geen stof tot vreezen
Dat ooit veränderzucht in ons zy opgerezen;
Maar Leo, van zyn Volk de wellust ende vreugd,
Die Leo, zo beroemd om zyn verheven deugd,
Is hy geen sterveling? helaas! De tedre liefde
Die voor zo groot een' Vorst ons aller ziel doorgriefde,
Verlengt zyn' levenstyd niet zelfs één oogenblik.
En kon men zich ons lot verbeelden zonder schrik,
Indien men 't einde zag van uw doorluchtig leven,
Eer gy een' Medevorst aan 't Oosten had gegeeven?
De tweedragt grynst van ver dit Keizerryk nog aan:
Wie weet tot welk een' trap haar razerny zou gaan?
Maar neen; gy zult ons niet aan zo veel rampen waagen,
Gy, wien men zo veel zorg voor ons geluk zag draagen.
Bevestig, Vorst, ons heil, en 't uwe te gelyk.
Verklaar ons d'Erfgenaam van dit ontzagchlyk Ryk.
Leo.
Wel nu, ik zal in tyds voor 't heil van 't Oosten waaken,
Myn leven noch myn dood zal 't Ryk rampzalig maaken.
Maar, ach! hoe worden thans myn pligten t'saam gepaard?
Myn Volk! vergeef het my! wat is myn ziel bezwaard!
'k Beken het, Maximus, myn hart, met zorg belaaden,
Kan op die groote keur bezwaarlyk zich beraaden...
De zaak is voor den Staat van 't uiterste gewigt.
Doch 'k zal myn Volk voldoen; ja 'k vind me'er toe verpligt.
'k Zou door myn weigering hun heil terug doen deinzen.
Men laat' my, om in stilte op zulk een keur te peinzen.
Maximus.
Wy zyn voldaan, Mynheer; dit Ryk beloov' zich vry
Dat gy een keur zult doen die uwer waardig zy.
Leo.
Gy, Flavius, en gy, myn Veldheer, wilt vertoeven:
Uw Keizer zal uw' raad in dit geval behoeven.
| |
[pagina 4]
| |
Tweede tooneel.
Leo, Bazilius, Flavius.
Leo, van den troon treedende.
'k Gaf eindlyk dan myn woord, myn Vrienden, 't is gedaan;
Gy hoort den eisch des Raads, men wil myn keur verstaan.
Bazilius.
Zyn eisch is billyk, Vorst; wil dien niet wederstreeven.
De Hemel heeft geen' Zoon ten nazaat u gegeeven:
Vervul, vervul die plaats; geef dit ontzagchlyk Ryk
Een' Medevorst, een' Held, in deugden u gelyk.
Het Krygsvolk, 't welk uw gunst vertrouwde aan myne zorgen,
Smeekt mede dat die keur niet langer blyv' verborgen.
Het vreest, gelyk de Raad, een uitstel, dat in 't end'
Hen allen domplen zou in rampen en elend'.
Flavius.
Bazilius, myn Vorst, vertoont u zulks met reden.
Men zag u zo veel zorg tot ons geluk besteeden:
Volbreng het geen ge in 't eind' beloofd hebt aan den Raad,
En wees in alles dus de Vader van den Staat.
Leo.
Ach! zo men in dit stuk om mynen vertoeven klaagde,
't Is elk genoeg bekend wat deeze keur vertraagde.
Mynheeren, 'k ben den troon aan Aspars zorg verpligt;
'k Beloofde, voor een' dienst van zulk een groot gewigt,
Zyn' Ardaburius een plaats 'er op te geeven:
'k Dacht weinig dat een ziel, zo edel, zo verheven,
Arius wangeloof zou kiezen tot zyn leer:
De Raad in tegendeel gaat die met kracht te keer;
Zo 'k myn belofte houd', wat reednen om te vreezen
Dat tweedragt zonder eind' 't gevolg dier keur zal weezen!
Doet beide omtrent dit stuk uw meening my verstaan:
| |
[pagina 5]
| |
Kan ik om 's Ryks belang my van myn woord ontslaan?
Bazilius.
Wyl gy 't beveelt, myn Vorst, zal ik vrymoedig spreeken:
Neen, 'k denk niet dat ge uw woord in dit geval kunt breeken.
Bedenk wie Aspar is en wat hy voor u deed:
Hoe vierig wierd zyn dienst voor uw belang besteed!
Het Oosten was verdeeld wien 't van u tweeën zou kroonen:
Het bleef nog levendig in elks geheugnis woonen
Hoe Ardaburius, de Vader van dien held,
Welëer, in tweegevecht Mitranes heeft geveld,
En door die groote daad, die zelfs den kryg bepaalde,
Alléén, een volle zege op 't Persiesch heir behaalde.
Doch schoon zyn vader nooit iets heerlyks had gedaan,
Hy-zelf had roems genoeg om naar den troon te staan.
'k Spreek vry; gy geeft der nyd geen plaats in uwe zinnen:
Een Krygsheld, dien ons oog drie legers zag verwinnen,
Die twintig steden nam, en zeven stryden won,
Begrypt men dat naar 't Ryk met reden dingen kon.
Die Aspar evenwel deed al zyn rechten zwygen,
Terwyl hy u, Mynheer, den ryksstaf deed verkrijgen:
Zult gy een' ander nu verheffen tot den troon
Dien gy zo plegtiglyk beloofd hebt aan zyn' zoon?
Behoort de grootste Vorst dien 't Oosten zag regeeren
Den pligt der dankbaarheid uit zyn gemoed te weeren?
Neen, zo gy my gelooft, breek uw belofte niet;
Laat Ardaburius het opperste gebied.
Leo.
Wat zegt gy, Flavius?
Flavius.
Ik kan geen reden vinden,
Mynheer, die u volstrekt aan deeze keur zou binden.
't Is uw belofte niet; gy dacht, toen ge ze deed,
Dat Ardaburius het waar geloof beleed:
Hy heeft Arius leer vervolgens aangenomen,
Een' Godsdienst om wiens wil men zo veel bloed zag stroomen;
Die daaglyks nog de rust van 't gantsche Ryk verstoort;
| |
[pagina 6]
| |
Die stap, doorluchtige Vorst, ontslaat u van uw woord.
En wat deed Aspar toch dat u zo zeer verpligtte?
Welk was het groote doel waarnaar hy alles richtte?
Zyn voordeel; 't zijn', Mynheer, niet dat van zynen vrind.
Hoe vuurig dong hy zelf naar 't opperste bewint!
Hy merkte dat hy nooit zou tot zyn' wensch geraaken:
Wat kon hy beter doen in dat beloop van zaaken,
Dan te yvren voor een' vriend, door wiens bevordering
Hy voor zyn' zoon voor 't minst een nieuwe hoop ontfing?
Dus kan de erkentenis hier ook geen reden weezen
Dat gy een keur volbrengt die zo veel ramps doet vreezen:
't Is myn gevoelen dan, dat het behoorlyk is,
Mynheer, dat ge u ontslaat van uw beloftenis.
Bazilius.
't Is hier noch tyd noch plaats, om in geschil te treeden
Hoe ver Arius leer gegrond is op de reden;
Maar kan die keuze niet met 's Ryks belang bestaan,
Schoon Ardaburius dees leere is toegedaan?
Gy vreest dat hy in 't einde uw' Godsdienst zal bestryden,
Omdat men hem met drift een' andren ziet belyden:
'k Weet dat dit veel geschied; maar denk aan de andre zy'
Dat hy geen inborst heeft geschikt tot dwinglandy:
Men kent zyn' zachten aart, zyn eerbied voor de wetten:
De troon zal nooit een perk aan zo veel deugden zetten.
En heeft hy voor zyn' eisch nog niet een nader recht?
Is niet de Ryksprinces, door een' gewenschten echt,
Hem tot een onderpand van 't Keizerryk gegeeven?
Bevlek de glori niet van uw doorluchtig leven!
Wie wilt gy, groote Vorst, dat u vertrouwen zal,
Zo ge uw belofte breekt in 't aanzien van 't heeläl?
Flavius.
Gy had gelyk, Mynheer; dit onheil waar' te schroomen
Zo 't zelfbelang den Vorst tot zulk een' stap deed komen;
Maar 't heil van Staat en Kerk, hun veiligheid-alléén,
Die deeze keur niet duld, doet hem te rugge treên.
't Heeläl, 't geen zulks zal zien, zal hem getuignis geeven
| |
[pagina 7]
| |
Dat hy door nood-alléén hiertoe wierd aangedreeven:
Want welk een deugd ook woone in 't hart van Aspars zoon,
Zo hy zich immermeer versterkt ziet op den troon,
Ik ben 'er zeker van, hy zal 't een' pligt gelooven
Een Kerk die hy verächt van rust en bloei te ontrooven.
Nooit had een Ariaan 't bewint van deezen Staat,
Of daadlyk zag de Kerk de blyken van zyn' haat.
Gy kunt uit deeze keur geen beter lot verwachten;
Stel dan 't verderf u voor der edelste geslachten,
De steden half verwoest, der burgren bloed geplengd,
En all' de afgryslykheên die tweedragt met zich brengt.
Die taal, doorluchtig Vorst, verwekt uw mededogen;
Keer, keer dat lot van ons; 't is nog in uw vermogen.
Verbeeld u dat zich thans voor uw gezicht bevind
Een Volk, wiens lust gy zyt, een Volk dat gy bemint.
Ach! smeekt het, baan ons niet een' weg tot duizend plaagen!
Betrouw geen' Adriaan 't geluk van onze dagen!
Gy hebt een' Dochters Zoon in deugden u gelyk,
Rechtzinnig van geloof: verhef dien tot het Ryk.
Leo.
Wat doet ge, ô wreede dwang, myn ziel al angsten lyden!
Ach! als belang en pligt nog slechts te saamen stryden,
Beslist de deugd welhaast wat zy' men kiezen moet;
En, kost die keur ons iets, die schade word vergoed
Door 't innig zielvermaak dat wy tot loon ontfangen:
Maar ik, ik voel myn ziel aan alle zyden prangen,
Daar ik twee pligten zie van even groot gewigt,
Waarvan by mooglykheid maar één kan zyn verricht.
ô Eer! ik hoor uw stem; ik moet myn woord volbrengen;
En gy, myn Volk, en gy, hoe zal uw heil 't gehengen?
Myn Volk..... ô lieve naam! Zou ik... neen 't is gedaan;
Komt, laaten we ons in 't eind' van zulk een' dwang ontslaan.
Mynheeren, 't is genoeg; gy hebt my klaar doen blyken
| |
[pagina 8]
| |
Dat gy elkanderen niet in trouw behoeft te wyken;
Ik zie van wat gewigt uw beider uitspraak is,
En 'k zal myn ziel ontslaan van die bekommernis:
Ik wil niet dat men zegg' dat ik myn woord verzaakte,
Of dat ik door myn keur myn Volk rampzalig maakte.
'k Zal dan die waardigheid, waartoe men my verkoor....
| |
Derde tooneel.
Leo, Bazilius, Flavius, Alexis.
Leo.
Wat wilt gy?
Alexis.
Aspar, Vorst, verzoekt u om gehoor.
Leo.
Hy nadere: ik voorzie wat hy my voor zal draagen:
Ach! kon ik hem voldoen ten koste van myn dagen!
| |
Vierde tooneel.
Leo, Aspar, Bazilius, Flavius.
Aspar.
Gy hebt, doorluchtig Vorst, beloofd dat gy myn' zoon
Zoud plaatsen nevens u op uw' geduchten troon,
Toen ik den Raad bewoog dien troon u op te draagen:
Ik kon my mogelyk met eenig recht beklaagen
Dat my, tot heden toe, nog niet gebleken is
Wanneer gy zult voldoen aan uw beloftenis.
Vrees echter niets, Mynheer; gy zyt myn' zoon genegen;
Maar, 'k zag het overlang, zyn Godsdienst staat u tegen;
En schoon het Volk voor hem een billyke achting voed,
't Geloof dat hy belyd bekommert hun gemoed:
Myn Vorst, ik wil een eind' van die bekomring maaken:
Ik kom hier plegtig al myn billyk recht verzaaken,
| |
[pagina 9]
| |
Schenk andren dan eene eer die ons niet meer bekoort,
Mynheer, het staat aan u; 'k ontsla u van uw woord.
Leo.
Hoe!
Aspar.
Gy verwondert u, en 't is niet zonder reden;
De staatzucht, ik beken 't, heeft lang myn ziel bestreden;
Maar wat my die ook zegge, ik wil niet dat myn zoon
In spyt van Volk en Raad geplaatst worde op den troon.
Ik schroom dien waarden zoon in al 't gevaar te stellen,
't Geen dees gedwongen keur noodzaaklyk zou verzellen;
'k Wil liever dat hy sterve al strydend voor zyn Land,
Dan dat hy op den troon sneeve als een Dwingeland.
Gy kunt aan wien 't u lust den ryksstaf dan vertrouwen,
Mynheer, 'k zal met myn' zoon vernoegd en blyde aanschouwen
't Geluk dat zich dit Ryk uit beter keur voorzegt;
Voldaan, dat ik daaräan den grondslag heb gelegd.
Leo.
Hoe blykt de nietigheid van 't geen wy 't meest waardeeren
Uit de ongelyke drift waarmede wy 't begeeren!
Hoe zeer men iets ook schatt', hoe gadeloos, hoe hoog,
't Is dikwils kort daarna een beuzling in ons oog.
ô Gy, die op een wyz' zo edel, zo verheven,
Wanneer ge u-zelv' bestreed, verwinnaar zyt gebleven!
Doorluchtig sterveling, beklaag u nooit een daad,
Die alle uw heldendaên nog ver te boven gaat:
Niets haalt by 't innig zoet dat eedle zielen smaaken,
Als ze uit grootmoedigheid haar zelfbelang verzaaken.
Voor my, ik was bereid den zetel af te staan,
Om niet van myn belofte omtrent uw' zoon te gaan.
Maar wyl gy my daarvan vrywillig hebt ontheven,
Zal ik ten eenemaal myn Volk genoegen geeven.
De Raad beschikke zelf van 't erfrecht tot den troon:
Uw vrienden hebben magt: ligt kiest men nog uw' zoon;
Doch zo men om zyn leer hem van het Ryk blyft weeren,
| |
[pagina 10]
| |
Voor 't minst zo lang ik leef kan hy met my regeeren.
Verzel my, Flavius, verklaaren wy den Raad
Dat ik die groote zaak aan zyn beslissing laat.
| |
Vyfde tooneel.
Aspar, Bazilius.
Bazilius.
Waar ben ik! waak ik nog, en hoorde ik Aspar spreeken?
Hoe! gy, zo grootsch van aart, zo fel om u te wreeken,
Verzaakt gy dan in 't einde uw recht, uwe eer, uw kroon?
Verraad ge dus u-zelv', uw vrienden, en uw' zoon?
Wat lafheid, welk een vrees heeft u zo dra bewogen....?
Aspar.
Is dan Bazilius ook door myn list bedrogen?
Ik, dulden dat men ons versteek' van 't hoog gebied!
Neen, Leo, wacht van my zo groot een lafheid niet;
Verächt, vergeet myn' dienst: myn zoon zal hier regeeren,
Of 't Oosten zal in bloed, in puin, in asch verkeeren.
Bazilius.
Wat hebt gy dan gedaan?
Aspar.
Mynheer, zyn wy hier vry?
Bazilius.
De Wachten hierömtrent zyn alle op onze zy'
Zo iemand nadren mog, zy zullen 't ons verklaaren:
Gy kunt my dit geheim dus veilig openbaaren.
Aspar.
Ik wist dat Maximus, gezonden door den Raad,
Op nieuw een' Erfgenaam zou vraagen voor den Staat:
'k Dacht, Leo zal misschien hun bede in 't eind' verhooren:
Te spreeken voor myn' zoon waar' moeite en tyd verloren;
En roep men in het einde een' ander' tot den troon,
| |
[pagina 11]
| |
Hy zal naar allen schyn my vreezen na dien hoon.
Ligt zal hy, om bytijds alle onheil af te wenden,
Met d'een' of andren glimp my ver van hier verzenden.
't Waar' dan gedaan geweest, onze aanslag waar' mislukt.
Myn zoon bleef ongekroond, beledigd en verdrukt.
Gy ziet, 'k heb dat gevaar voortaan niet meer te schroomen.
'k Ben Leo's achterdocht gelukkig voorgekomen.
Maar gy, die, uwen vriend getrouw in tegenspoed,
Het ongelyk betreurt dat hem de Keizer doet,
Mynheer, zyt gy gezind om, zonder meer vertraagen,
Grootmoedig op myn spoor het uiterste te waagen?
Zult ge ook indachtig zyn, wanneer gy 't staal ontbloot,
Dat ge uwen Vorst bestryd, uw Zusters Bedgenoot?
Bazilius.
Ja, 'k zal 't indachtig zyn, om tegen hem te keeren
Dat staal, welëer gewoon zyn Ryken te verweeren;
Dat staal, zo wyd beroemd, eer Genzriks overmagt
De zege my ontwrong die 't Oosten had verwacht.
ô Haven van Kartage! ô haatelyke stroomen,
Daar ik myn rust, myn vreugd, myn glori om zag komen!
Waarom verzwolgd ge niet en my en al myn vloot?
'k Waar' met myn' roem voor 't minst gezonken in uw' schoot.
Moest ik uw woede ontvliên om zonder eer te leeven?
Aan my wierd al de schuld dier nederlaag gegeeven:
En had myn zuster niet myn' ondergang verhoed,
'k Had Genzeriks geluk bekostigd met myn bloed.
Kom, wreeken we ons, Mynheer, geen tijd zy meer verloren.
Aspar.
Ja, 't uur van onze wraak is eindelyk geboren.
De Keizer baant zichzelv' een' weg tot zynen val.
't Is denklyk dat hy 't Volk hunn' Vorst vertoonen zal:
Men staat als Veldheer u 't bestier hiervan te geeven;
Vergaêr dat Volk, gewoon naar uw bevel te leeven:
Doch eer het iets verstaa van 't Vorstelyk besluit,
Zo roep in Leo's naam myn' zoon als Keizer uit.
Ik zal het eedgespan inmiddels ook vergadren,
| |
[pagina 12]
| |
En moedig met die hulp 't paleis des Keizers nadren.
Men denkt op geen gevaar, en 't grooste deel der Wacht
Is door uw wys beleid in ons belang gebragt:
Dat ze op myne eerste leus hunn' Hoofman nedervellen,
Wy zullen in der yl hun poogingen verzellen;
Dus, eer men 't eens bespeur', zal ik, naar allen schyn,
En meester van het hof, en van den Keizer zyn.
'k Zie dan geen zwaarigheid om 't ovrige uit te voeren.
's Volks liefde voor zyn' Vorst behoeft ons niet te ontroeren:
Gy kent dat woelend Volk[,] hoe 't naar verandring haakt,
En in een nieuw bestier steeds nieuwe zoetheid smaakt.
Bazilius.
Maar is 't geen tyd uw' zoon hier kennis van te geeven?
Aspar.
Ik word ondanks myzelv' tot deezen stap gedreven.
Ik ken zyn strenge deugd; ook zou de huwlyksband,
Die hem aan 't kroost verbind van onze Dwingeland,
Een hinderpaal aan ons verlangen kunnen weezen:
En dit is 't juist, Mynheer, 't geen de Eedgenooten vreezen.
Zy willen zeker zyn, voordat zy iets bestaan,
Dat hy genoegen neemt in 't geen ik heb gedaan;
Zulks moet hy hen niet zelf, maar by geschrift verklaaren.
Myn voorslag zal hem ligt in 't eerst ontroering baaren.
'k Wil niet dat hy voor hen in zulk een' staat verschyn':
Zyn minste wankeling zou ons nadeelig zyn.
Bazilius.
Volbreng dit wys besluit; voor my 'k zal u begeeven
Om naar het heerlyk wit van uwen wensch te streeven.
Vaarwel; zo de uitkomst niet aan onze hoop voldoet,
Ten minsten zal het nooit ontbreeken aan myn' moed.
| |
Zesde tooneel.
Aspar, alleen.
Gy zult, myn waarde Zoon, dit Ryk dan eens regeeren,
| |
[pagina 13]
| |
Hoe zeer men heeft gepoogd u van 't gebied te weeren!
De sierelyke kroon zal op uw hairen staan,
En al dit magtig Volk uw wetten gadeslaan!
ô Troon! ô Keizerryk! ô doel van myn verlangen!
'k Word beurtlings met vermaak en ongeduld bevangen.
Dat vry, na zulk een heil, 't geluk met my verkeer',
'k Tart alle rampen uit, zo slechts myn zoon regeer'.
Maar hoe! wat stoort myn vreugd? Wat heimlyk ongenoegen
Verspreid zich door myn ziel? Zou my 't geweeten wroegen?
Wie is de rechter toch die in ons binnenst' woont,
Die alles wikt en weegt, die nooit een feil verschoont?
Men kan een aardsch gerecht somtyds ontgaan, verblinden;
Maar, ach! wie kan genaê voor deeze vierschaar vinden?
ô Rechter, al te streng, die myn geluk verstoort,
Laat af, 'k bedoel alleen een kroon die my behoort.
Ze is plegtig my beloofd; myne eer kan niet gedoogen
Dat ik die vaaren laate en bukk' voor uw vermogen.
En gy, indien myn doen uw billykheid mishaag',
ô Hemel! zo gy wilt dat iemand straffe draag',
Wil voor myn hoofd-alléén uw wraak, uw donder spaaren,
Maar hoed Bazilius en wil myn' zoon bewaaren!
Einde des Eersten Bedryfs. |
|