Werk

[p. 40]

Schepping

Omruischt van zangrig bladgefluister,
door 't mystisch spel van licht en duister

omtinteld met een stralenkrans,

komt ge als een nevelschim gegleden,
nog vormloos ver... maar diep aanbeden

in uw aanstaanden schoonheidsglans.

'k Voel uw bezielende adem waaien
van verre. Zie! de bloemen zwaaien

u 't kleurig, reuzig geurenvat.

't Hosannah dreunt van boog tot bogen
of 't woud, in twijg en stam bewogen,

met mij u huldigde en aanbad.

Gij zijt gekomen... heel mijn wezen
trilt vreugdedronken... 'k grijp - gerezen

tot u - naar u, zoo trouw verwacht,

ter vuurge omarming... vruchtloos pogen!
Uw vorm is wind... uw schijn is logen...

een hersenschim... een droomgedacht...

O! heerlijk beeld der ijdle droomen!
'k Wil u doen leven, u doorstroomen,

u sterken met mijn levensgloed:

mijn vleesch zal smelten, 't harte bloeden,
om u te vormen, u te voeden,
mijn eigen kind, mijn vleesch, mijn bloed!

En 'k juich, daar de adem mijner longen
uw borst doet golven, - opgedrongen

van al wat mij daarbinnen beeft;

[p. 41]

 

daar u de bloedstraal van mijn harte

 

dooradert, - u mijn liefde en smarte

 

en hooger hoop in de oogen leeft.

 

 

 

Uw blik, waar donkre glanzen zweven,

 

voert op een stroom van wonder leven

 

mijn ziekelijken schoonheidszin.

 

Kom! laat het waas der stille droomen

 

zachtlokkend om uw teerheid doomen

 

en treê, hooghartig, 't leven in.

 

 

 

Mijn kind! Geen liefde moet ge er winnen:

 

geen kan u toch, als hij, beminnen,

 

wiens hart u sprong tot levensbron;

 

maar, hem begrijpend in uw wezen,

 

zal m' in uw sprekende oogen lezen

 

al wat hij-zelf niet zeggen kon...

1891