Verzen

[p. 41]

Naar 't wonderland

En 't schoone omvatten in zijn reinste vormen,
en altijd hooger, hooger willen streven....
Hoe droef te ontwaken op het land der wormen!
L. Buyst

Naar 't wonderland der poëzie,
daarheen uw rustloos zielestreven,
waar bontgewiekte droomen zweven,
vol kleur en lijn en melodie.

Wanneer de sluimrende avond daalt
vlot ginds uw geest in neevlig droomen
en ziet er vreemde vormen doomen,
door warmen schemerglans omstraald.

Strakmijmrig blijven de oogen staren:
het onbepaalde vormt een beeld,
dat op het meer der droomen speelt
als Venus op het schuim der baren.

Bezieling beeft in 't scheppend stift;
uit duisternis is licht geboren
en heerlijk zal uw droombeeld gloren
in 't blijvende metaal gegrift!

Wen koortsig dan uw oogen branden,
het bloed, als vuur, door de aadren vloeit,
de polsen zwellen, 't harte gloeit,
de denkkracht rekt heur aardsche banden;

en toch géén kleur, géén klank, géén woord
uw denken, voelen, kan verkonden,
en de onmacht bloedt uit duizend wonden
en 't zinkend oog niet langer gloort;

[p. 42]

 

spreek nimmer, vriend: ‘Vergeefs dat gloeien

 

voor 't schoone!’ Zwelg dien wanhoopskreet!

 

't Is logen! 't Heilig menschenzweet

 

deed barre woestenijen bloeien...

 

 

 

Zie daar ge stervend waant uw gloed

 

en droog de milde levenswellen, -

 

zie eindloos breed uw stoffen zwellen...

 

het is uw merg, het is uw bloed!

 

 

 

't Is wen, om 't zielloos werk verbitterd,

 

't geloof in eigen krachten faalt,

 

dat soms in 't hoofd een bliksem straalt,

 

die door den nacht der eeuwen schittert.

1888