Verzen

[p. 38]

'k Heb u in smert gebaard

'k Heb u in smert gebaard en toch omvangen
met dubble vreugde, u aan mijn levensgloed
verwarmd, als telgjes nog zoo blij begroet
hoe wranger pijn den moederschoot mocht prangen.

'k Heb u met liefde omgeven, u gevoed
door 't rustloos zwoegen van mijn zielsverlangen,
de matheid van uw wassig weeke wangen
met 't rood dooraderd van mijn hertebloed.

Waarom, wen al mijn geestdrift in u gloeide,
wen heel mijn leven in uw leven vloeide,
in u mijn innigst wezen overging,

waarom, den strakken blik vol troostloos smachten,
omvat gij me eeuwig in uw bleeken kring,
o kindren van mijn ziel, o mijn gedachten?

1887