|
| |
| |
| |
Veldzang,
Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.
Koom lieve Lente, koom met uw beminden stoet,
Vlecht hier een bloemenhoed!
Het ys smelt door de kracht der warmte van het zuiden,
En de aarde baart haar' kruiden.
De bloemknop breekt door 't sneeuw, en biedt zich vrolyk aan
Om in een krans te staan,
Te pronken op de borst der blyde maagdenreijen,
Die 't roemryk paar geleiên,
Dat aan den Spaarnestroom, in 's hemels gunst getrouwd,
Men kan Heer Abraham uw min daar by gelyken,
Uw schoone moest bezwyken,
En smelten als het sneeuw, daar gy de straalen spreit
Vergeef me Angelica wordt gy by sneeuw geleken,
Men hoort de dichters spreeken
Door overbloemde taal, die zet der Poëzy
| |
| |
Den schoonsten luister by.
De zonne doet de sneeuw van 't hoog gebergte vloeijen,
En stroom en beek besproeijen
Door 't aangewonnen nat, de weiden langs hun zoom,
Zo wint men melk en room;
Dus doet de liefde meê, zy smelt de maagdeharten,
Die 't ys in koelheid tarten,
Dan helpt geen veinzery; een beek van reine min
Opdat zy zoete vrucht van 't zuiver huuwlyk geeven,
Tot vreugd en nut van 't leeven.
Koom lieve Lente koom, met uw beminden stoet,
Vlecht hier een bloemenhoed!
De blyde leeurik heeft zyn vleugeltjes bewogen;
Hy klimt naar 's hemels boogen,
En zingt, terwyl de zon haar middagstraalen schiet,
Zo zult ge, ô deugdryk paar, met zuiv're liefdeklanken,
Opdat uw huuwlyksdag van hem gezegend blyv'
Zo moet het alles hem, die 't Al in al is, loven,
Op 't aardryk en daar boven,
Dan geeft hy 't deugdzaam paar in 't huuwelyks verbond
Dan volgt geen bitterheid op lieffelyke kusjes:
Maar 't zoet der minnelusjes.
Koom, lieve Lente koom, met uw beminden stoet,
Vlecht hier een bloemenhoed!
Gelyk ten spyt der kou de botten vrucht beloven
In Kenn'merlandsche hoven,
Gelyk het bloemgewas met knop en teder kruid
Uit de aarde barst en spruit,
| |
| |
Zo maakt standvastigheid een deugdelyken minnaar
In 't eind tot overwinnaar;
Zo ziet oprechte min naa lyden en geduld
In 't eind haar wensch vervuld;
Dan vliegt zy als een bye in Hermons roozengaarde,
Dan brengt zy in den korf van 't deugdelyk gemoed
De zuivre hemelspys, een voorsmaak hier beneden
Des zoets van 't zalig Eden.
Koom, lieve Lente koom, met uw beminden stoet,
Vlecht hier een bloemenhoed!
De landman zal nu 't land bebouwen en bezaaijen,
Om in den oogst te maaijen;
Het minziek pluimgediert zoekt plaats voor 't konstig nest
Hier in het vlakke veld, daar in de ruigte en boomen,
Of langs de ontdooijde stroomen;
De waereld strekt alom een ryke bruiloftsdisch
Voor vogel, vee en visch;
Elk zoekt zyn wedergade in zoete min te grieven;
't Krioelt 'er van gelieven;
De zon die zich vertoont omtrent den evenaar
Begroet de bruid van 't jaar,
En koestert alles met haar lieffelyke lonken,
Om elk tot min te ontvonken;
Is 't wonder, schoone bruid, geestryke en zoete maagd,
Is 't wonder dat ge in 't eind zult met een Bruîgom paaren,
Standvastig heeft gediend, en door zyn kloek verstand
Ontvangt uw hart en hand?
ô Neen, wyl alles mint, moest gy in 't eind eens minnen,
| |
| |
En smelten ziel en zinnen
Met uw des Amorie door eene minnevlam
Bloeij, schoone Hugaert bloeij door gunst van d'Albehoeder,
Eens Thomas, daar 't geslacht uws Bruîgoms in herleev'
Indien myn wensch beklyv' naa zespaar maanekringen,
Helpe ons het maagschap zingen:
Koom, lieve Lente, koom met uwen blyden stoet,
Schenk 't wicht een bloemenhoed!
|
|
Auteursrechtvrij