Spiegel aan de wand

17

Op een zonnige namiddag stapt Bob Rafen de hoge deuren van het instituut binnen. Hij blijft even treuzelend staan, onderaan de trap. Bekijkt zichzelf in de spiegel.

Hij ziet er keurig uit. Een knappe jongeman met donker, glad weggeborsteld haar.

Het is echt weer voor de mooie lichte overjas, die hij draagt.

Na enige aarzeling gaat hij op de bank zitten, met het gezicht naar de trap gewend. Hier zal hij op haar wachten.

't Duurt immers niet lang meer. Zijn gouden polshorloge wijst half vier aan, en half vier is hun afspraak.

Bob Rafen is ouderwets verliefd. Dag en nacht zweeft voor zijn denken een zoete nevel, die, als hij er maar een ogenblik tijd aan schenkt, - en dat doet hij duizend keer per etmaal - het zonnig stralende gezichtje, het slanke sportieve meisjesfiguurtje onthult....

[p. 86]

Blonde Mimi en zwarte Bob.

Ze is lief. Nog niet éénmaal heeft ze laten merken, dat ze ook maar het geringste wist van die geschiedenis met Ina. En dat kan toch haast niet anders.

Bob wil niet aan Ina denken. Hij zegt tegen zichzelf, dat hij niet aan haar kàn denken; omdat 't hem zo naar maakt.

Wat grijpt hem toch zo aan? -

Hij prefereert Mimi. Die is vrolijk, sportief, een maagdelijk kind nog -. Haar armen zijn gespierd en haar handjes gebruind.

Ina is vrouwelijk. Ze is aanhankelijk en zwak en haar bewegingen zijn niet vlot, maar volmaakt elegant. In haar ogen ligt altijd een tragische bede.

Mimi huppelt door het leven; Ina doorschrijdt het.

Staat dat zachte, melancholieke hem zo tegen? Of is het misschien de niet-gerealiseerde wetenschap, dat in haar lichaam een kind groeit, waarvan hij de vader is? -

In elk geval is er iets, dat hem een onaangename sensatie bezorgt, welke in hem alle sympathie afknelt voor de vrouw, die hem haar liefde gaf.

Mimi! Lieve, schattige Mimi! -

Wellicht is ook zij niet de bruid voor het leven; maar ze is het nieuwe intense verlangen, dat met het voorjaar ontwaakt. Ze is jong als de ongerepte lammetjes in de weiden; ze is fris als de teergroene gloed, die bomen en hagen omweeft, en het hart doet kloppen met gretige, pompende slagen en heftig verlangen naar iets onbestemds, dat komt.... dat komen zal.... dat wenkt....

Haar kus is de streling van dauwige meidoornbloesem. Haar stem is een jubelende leeuwerik, die zich op vleugels van liefde verheft en de stralende, gespannen hemel tegemoet vliegt. Mimi's wezen doortintelt Bob met opwindende gloeiende prikkelingen van eerbied en toewijding, die hem beloften van eeuwigheden naar de lippen dringen.

Maar hij spreekt ze niet uit. Waarom kan hij die andere stem niet ontgaan, die in trillende klankzuchten en nabije ademfluistering diepe, lieve waarheden zei? De onverge-

[p. 87]

telijke betovering van de duisternis. De warme, heel zachte armholte, waarin hij vele malen zijn hoofd gevlijd heeft.

Dit is de schone herinnering, die geen mens verlaat; die brengt wat gebracht moet worden. Die de een straft met kwellend verlangen en de ander beloont met koesterend gedenken.

Bob vecht ertegen, maar niets is sterk genoeg, om het van hem af te nemen. Hij hield veel van Ina en doet dat nog. Liefde is een diep-doorgloeiend vuur, dat lang kan branden zonder gevoed te worden. Het leeft onder de as in grote rust, en mocht het al afnemen, dan zal het bij de geringste voeding weer groeien. Dat is liefde; niet de felle hoge vlam, die zo menigmaal schroeiend opflikkert.

Bob beseft dit alles wel, maar de grote vlam heeft hem verblind, en hij weet de weg naar het stille vuur niet meer.

De vlam danst om hem en in hem, en hij staat verdwaasd en overlegt: wàs er wel een stil vuur? Was het niet ook een vlam? een - kleine vlam?

En welke mens zou niet de grote vlam verkiezen boven de kleine. Wij zoeken toch allen warmte en licht.

Nee, Bob wil niet denken aan Ina. Hij kan niet. Soms is hij er ziek van. Dan wenst hij, dat ze dood was, en al het intieme tussen hen ongedaan.... Want ze staat tussen hem en Mimi.

Onverwachts, als hij het meisje kussen wil, schuift voor haar glimlach dat andere gelaat. Dan ziet hij twee ogen met een melancholieke vraag....

‘Malle,’ zegt Mimi dan. ‘In de liefde ben je een gare stotteraar.’ En dan kwetst hem haar woordkeus, omdat die zo juist is. Hij dwingt zich, erom te lachen, en stottert niet meer. Maar in zijn hart zit een klein jongetje, en bonkt het open en dicht, en schopt hem, en schreit:

‘Ploert, ploert....’

Waarom? Elke man is polygaam.

Mimi neemt hem dan in haar slanke gespierde meisjesarmen, met jongetje en al, kust hem met spitse lippen op het puntje van zijn neus, en zegt: ‘Vervelende zedigerd!’ .... en dan moet hij echt lachen; en het jongetje zwijgt.

[p. 88]

Wat steekt er in een kus? -

Het is al vier uur geworden: buiten slaat een torenklok.

Stilletjes zit Bob daar. Eigenlijk was half vier de afspraak in een tearoom, twee huizen verder. Maar hij wil Mimi verrassen. Ze duurt toch wel erg lang, niet? -

Hij staat op en beklimt de trap. Een vreselijk officiële trap, die hem met een stram gezicht toch bij elke tree dichter naar Mimi brengt.... Wat zal ze blij zijn....

Bob hoopt schuw, dat hij Ina niet zal ontmoeten, daarboven. Ze heeft hem laatst niet meer ontvangen, toen hij haar opzocht voor een uitlegging. Ze schreef later: ‘Vergeet niet, dat ik voor jou nooit weer thuis ben. Ik ben geen maintenée. Het is onbegrijpelijk, dat mensen altijd weer fouten begaan, terwijl ze van eeuwen her de voorbeelden en ervaringen hebben. Toch besef ik nu mijn zwakheid tegenover jou. Ik had het alleen tijdig moeten overdenken. Ik voel me niet besmeurd of onteerd. Dat is allemaal roman-onzin. Mijn liefde was waar, en daar heb ik geen berouw van.’

Vluchtig blikt Bob langs zijn kleren: zit alles goed? heeft hij geen stoffige schoenen, of vlekken op zijn lichte jas? Hij weet, dat het tere beige uitstekend kleedt, bij zijn donkere ogen en haar.

Dan kijkt hij op in de brede ontvangzaal, die te kleuren ligt als een grote trotse schelp op het strand van het leven.

Vlak naast de trap staat Mimi, met de rug naar hem toe. Ze spreekt tegen een lange zwarte jongeman. Als hij zijn gezicht, dichtbij het hare, opzij wendt, herkent Bob hem.

Zijn gedachten duiken in tuimelende herinneringen. Hij ziet een bioscoop met lichtflitsen; een bonte dancing; een deftige, ouderwetse toneelzaal; een modeshow. Overal heeft hij dat profiel aanschouwd en zijn minachting ontwaakt instinctief, nog vóór in zijn brein de bleke contour van het andere gelaat verschijnt, dat hij steeds naast deze jongen gezien heeft: de veel oudere vrouw, met de forse kin en de grote neus: Freule Mervelinck Trip.

Ja, dit is de secretaris, waarover de hele upper ten lachfluistert.

[p. 89]

Mimi's stem klinkt hoog en haar lachjes zijn een snoer kristallen kralen. Haar hoofdje beweegt met korte vogelnijginkjes.

‘Ik heb óók geld,’ zegt de zwarte jongeman.

‘Ja, dat weet ik,’ ginnegapt het meisje. ‘Maar niet genoeg voor mij, kereltje! Maak je geen illusies. Een kus is heel lollig, en twee is ook grappig. Maar ik trouw met hèm.’

Heel stil staat Bob. Hij slikt een bittere pil. Niemand zal kunnen zeggen, dat hij 't niet dapper doet. Dit is het ogenblik, waarin Bob Rafen zijn les leert. Hij ervaart de wrangheid van het bedrogen zijn. De vlam van wat hij voor liefde aanzag, slaat neer tot niets. Hij denkt aan Ina en aan zijn eigen bedrog.

‘Wat gij niet wilt, dat u geschiedt....,’ dat stond vroeger in het voorbeeldenboekje van zijn schoonschrift. Het heeft lang geduurd, eer hij de volle betekenis snapte.

Er komt beweging in het paar. Bob wil zich terugtrekken, doch reeds heeft Mimi hem gezien.

‘Hallo,’ zegt ze gemaakt. Maar hij groet niet terug, en loopt snel de trap af.

Ze haalt hem in, met roekeloze sprongen.

‘Bob,’ hijgt ze. ‘Bob-bie!!’ - ze grijpt zijn jas. ‘Ik had het niet moeten doen.’

Hij draait zich om en ziet haar zwijgend aan.

‘Kom Bob! Jij hebt toch ook wel es iets uitgehaald..! Dacht je, dat ik niets wist van die juffrouw Lindes?!’

Hij blijft zwijgen.

Dan speelt ze de troef uit, die ze het sterkst acht: ‘Ik betaal zèlf mijn japonnen, en de dure behandelingen hier.’

Doch daarmee verbreekt ze alles tussen hen. Tranen dringen in zijn ogen en hees zegt hij, als een aanklacht tegen zichzelf: ‘Zij ook.’ En hij vlucht weg van haar.

Ina - - - -

Hij rent de straat over. Vindt geen taxi. Is er niet een tram of een bus, of iets waarmee hij naar Ina kan gaan?

Nu pas beseft hij, dat ze haar liefde hoog hield, en waar-

[p. 90]

om ze nooit iets van hem heeft aangenomen, zelfs met verjaardagen dure geschenken weigerde.

En Mimi loopt de brede treden op, terug naar André. Ze grinnikt. Zo'n halve zachte! Ze is niet verliefd meer op Bob. André zoent veel beter. Gunst nou, je bent toch maar ééns jong....!

André kan je zó kussen, dat je na afloop met je tong langs je tanden voelt, of ze d'r heus nog allemaal zijn. En dat ondanks ouwe Johanna....

Anders wel jammer voor Paps. -

Enfin, als ze zegt, dat ze 't uitgemaakt heeft, omdat Bob 't met een mannequin hield.... en dan een beetje huilt.. Dan mag ze vast wel naar Caïro...