Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 46]

Staatsieportret

Ik heb gehoord dat u echt hebt bestaan;
met honger en met pijn en slapen-gaan.
Er zijn sindsdien wat eeuwen al voorbij.
Maar 'k vraag me af: was God, ofwel waart gij
de oorzaak van de rare houten kop,
het stramme lijf, die oogopslag van drop,
de houding vol van klakkeloze trots?
Gij staat te praal als de tijdloze pots:
een voet vooruit, hand in bevel gestrekt.
En hoeveel mensen zijn er door die hand verrekt -
of zij t gij lief geweest, en zacht en zoet,
zoals dat in verhalen moet,
maar in het leven niet altijd gebeurt...?
Heeft een geliefde bij uw dood getreurd,
hadt u een kind (met ook zo'n stenen hoofd),
hebt u in enig levensdoel geloofd?
Hebt u ooit over tederheid gepraat
vanuit uw dure emballage van brokaat?
En heeft de nare spaarpot die uw mond wil zijn
ooit enig mens gekust - en vond die 't fijn?
Historie zegt dat u echt hebt bestaan.
Maar dan is er veel tijd voorbijgegaan.